Too Little, Too Late. Indeed! Adoptie ìs en blijft taboe

Vijf voor Twaalf

Posted by Rootless on december 11, 2010 · 1 reactie

Beste adoptiecoach en geadopteerden,

‘Too little, too late.’ Is dat effectief ook zo of voelt het slechts zo aan? Ik was erg aangedaan door je laatste blog en ik kan de noodkreet tot hier horen weergalmen, wetende dat de noodkreet van deze vrouw slechts één van de zovelen daarbuiten is…Ik merk dat er weinig optimisme in je relaas schuilt, dit ondanks ruim 20 jaar werkervaring in de adoptiesector.

Ik stel me alsmaar meer de vraag of adoptie een ‘natuurlijk’ iets is. Of het in feite niet on-natuurlijk is om kinderen van elders bij twee nieuwe ouders te plaatsen, dit simplistisch voorgesteld. Ik ben van nature optimistisch, maar ook realistisch. Maar als ik al die getuigenissen en verhalen lees die toestromen, dan word ik wel pessimistisch vooral wat betreft de ‘toekomst van geadopteerden’ en de generaties die er op volgen.

Zoals ik eerder al vermeldde, krijg ik heel wat brieven toegestuurd van geadopteerden, waar ik beslist niet vrolijk van word. Vaak moet ik me inhouden om niet in huilen uit te barsten en overvalt me een gevoel van machteloosheid. Machteloos door de vele pijnlijke verhalen die door mijn vingers glippen en voor mijn ogen verschijnen, machteloos omdat ik me afvraag waarmee we bezig zijn. Dit kan toch niet het doel van adoptie geweest zijn..?

Ik word somber als ik merk hoeveel ‘cases‘ effectief verkeerd zijn gelopen en welke (schrijnwekkende) adoptieverhalen naar boven komen, maar de media daar ZEL-DEN een woord over rept, laat staan de lezer of kijker laat zien dat adoptie niet altijd a happy end omvat, er oren naar heeft en deze verhalen effectief naar buiten wil brengen.

De media verzuimt hun plicht of ze wìllen het gewoonweg NIET ZIEN, laat staan TONEN. Want, ja, de waarheid of realiteit kwetst. We willen hetgeen niet zien dat ons op andere gedachten zou kunnen brengen, we willen slechts het positieve zien, alles wat een WAW factor inhoudt, dit zonder meer. Maar je kunt ons, geadopteerden, moeilijk negeren of de rug toekeren. We lopen hier rond, we ademen dezelfde lucht in als u en ik en we zijn hier in het leven geroepen omwille van een welbepaalde reden, aangezien we in het land van herkomst omwille van bepaalde omstandigheden jammergenoeg niet welkom waren. Ja, beste geadopteerden, mocht je eraan twijfelen: ‘Wij hebben wel degelijk recht op bestaan.’ We lopen hier nu eenmaal rond, ook al konden we indertijd onze mond nog niet opendoen en instemmen met de beslissing die door anderen voor ons werd gemaakt. We zijn namelijk uitgegroeid tot de eerste generatie geadopteerden, dit tegen wil en dank. Bijgevolg hebben we recht om gehoord te worden.

We hebben recht om de zaken die in het verleden fout gelopen zijn recht te zetten, al was het maar dat de tweede generatie geadopteerden weet dat ook zij er alle belang bij hebben te kunnen rekenen op een sociaal opvangnet, wetende dat er in het verleden fouten zijn gemaakt. Vèèl fouten. We hebben recht om au sérieux genomen te worden en om zij, die ons uitlachen en onze aanwezighheid en mening negeren, gewaar te maken van de problematiek die adoptie met zich meebrengt.

We hebben recht op opvang en begeleiding, op menselijkheid, begrip en genegenheid, op respect en de nodige ruimte om de nieuwe, ingrijpende wendingen in ons leven een plaats te geven. We hebben recht om begeleid te worden van het moment dat wij als baby, vierjarige of 12-jarige Belgische bodem betraden. We hebben recht op een solide, hetzij professionele begeleiding, eentje die je opvolgt doorheen onze persoonlijke ontwikkeling en verdere levensloop, wanneer adoptieouders geen doen meer weten met hun adoptiekind en hun ‘adoptiepakketje’.

Nogmaals, als zaken dreigen verkeerd te lopen, dan moeten we met z’n allen naar de oorzaak dùrven zoeken en de zaak ook met beide handen aanpakken. Dan moeten we ten alle koste vermijden dat dezelfde fouten nogmaals worden gemaakt en dat de toekomst wordt gevrijwaard door zij die erop toezien en waken dat het nog steeds beter kan. We mogen niet onze ogen sluiten en onze dagen vullen met programma’s zoals Spoorloos en Het leven zoals het is -adoptie. Want geloof me vrij, niet alles wat je ziet, is werkelijkheid (maar dat wist u wellicht ook al), maar vaak eerder hetgeen we graag zouden wìllen zien, opgedrongen door sensatiebeluste TV-makers die ons eeuwige roem beloven, maar slechts een fractie van de werkelijkheid tonen.

Als ze ons, geadopteerden, filmen, dan vraagt men niet hoe wij ons echt voelen, dan vraagt men niet hoe wij het ganse adoptieproeces hebbben meegemaakt, hoe we ons van dag tot dag wentelen en worstelen, laat staan begrijpen hoe het begrip ‘geadopteerd zijn’ ook effectief aanvoelt. Buitenstaanders voelen aan dat het begrip adoptie heel gevoelig ligt, maar tegelijkertijd ook iets complex herbergt. Men zou er wel willen over praten, ook al leidt het misschien tot over-sentiment, maar men durft niet altijd. Toch blijkt het mensen op één of andere manier te boeien. In huiselijke kringen heerst er duidelijk niet altijd openheid en spontaniteit, wat in mijn ogen het gevoel geeft dat adoptie nog steeds doodgezwegen wordt en wij, geadopteerden, bijgevolg een stigma opgeplakt krijgen. Mijn vraag is: waarom? Weet u het antwoord? Weet u waarom adoptie nog steeds taboe is?

...lees de rest op Geadopteerd van een geadopteerde ui Belgie

More and more adoptees become aware that their 'Human Rights' are endangered by adoption. At least, there is a huge loss of dignity due to the overwelming perspective of just one group of the adoption triad, The Adopters. Their system covers the reality of adoption for many adoptees, which do not show a very nice picture of adoption at all.

A Belgium Blogger published a very outgoing piece about the adoption world whom tries to silent adoptees who are critical and show a terrible emotional effect and feelings of due to the loss and the wound of seperation.

It is time, that adoption is not longer promoted as a goo and desirable design and trendy object or a pay-off for the state of mind which tries to repeat, the better of mantra, but that everyone does understand that in essentially adoption is a tragic outcome and start for the first two involved, the parent and the child... If we are able to provide good care and independent support for the two involved, adoption will not be necessary anymore.

But as long exploitation (use of vulnerable people) is an accepted adoption will exist.