Ethiopian Government gets cautious with Adoptions

MOWA confirms intend to prevent further unethical and illegal adoptions

Today ACT received copy of a letter sent by the Ethiopian Ministry of Women Affairs (MOWA) to the President of the Ethiopian Federal First Instance Court, dated 23/2/2011, that confirms that Ethiopia wants to prevent further unethical and illegal acts in relation to adoption.
The letter confirms the ‘rumours’ that MOWA will review 5 adoptions per day, instead of the previous 50 cases per day.
Below some quotes from the MOWA letter:

In a situation where there are a number of problems related to intercountry adoption, it would be mandatory to examine the pertinent of documents of prospective adoptive parents before opinions are given to the court of competent jurisdiction. We would also need to ensure that such documents are bona fide. Considering the present situation, it is found rather difficult to examine up to 50 files per day and, among these, to scrutinize files of prospective adoptive parents of 2 to 3 children to assess accuracy and to take time where additional investigation in the matter is warranted.

It is known that working with the executive organs at varying levels and the community to avoid the unethical and illegal acts in relation to adoption is fundamental. There is also no doubt that taking time to investigate the processes of adoption is highly important to decrease the incidences of adoptions pursued in an illegal manner using falsified documents and leading to violation of the rights and safety of children. Considering the current practice of adoption, the above stated predicaments exist and the Ministerial Office finds it necessary to examine these issues with emphasis. In the business process re-engineering conducted in the office, we find that the major objective should not be to work towards concluding international adoptions but to focus on strategic issues whereby decreasing the vulnerability of children and ensuring that children who are found to be vulnerable are provided with family and community based services. This would require deployment of the available human resource in strategic issues.

[…]

We find that it would be appropriate to examine a limited number of files on a daily basis and to give accurate and appropriate opinions as well as to focus on strategic maters in order that the rights and safety of children as recommended in the business process re-engineering.

Therefore is to notify that we would only be able to give opinions on a maximum of five adoption files effective as of March 10, 2011.

Letter MOWA:  HERE

RENE HOKSBERGEN PRESENTEERT 27 MEI 2011

Geachte genodigde,

Afdeling Adoptie heeft het genoegen u van harte uit te nodigen voor de boekpresentatie van René Hoksbergen:

”Kinderen die niet konden blijven. Zestig jaar adoptie in beeld.”

Datum: 27 mei 2011, 15.00 uur 

Plaats: De Uithof, Educatorium, zaal Megaron

Leuvenlaan 19, 3584 CS Utrecht

Aanmelden graag vóór 20 mei:

Universiteit Utrecht, Faculteit Sociale Wetenschappen, Afdeling Adoptie,

Martine Lunshof, M.Y.J.Lunshof@uu.nl, 030-2534804 (ma, di en wo van 10.00-18.00)

Staatsecretaris van Veiligheid en Justitie, de heer Fred Teeven zal aanwezig zijn om het eerste exemplaar in ontvangst te nemen.

Wij hopen u op 27 mei te mogen begroeten.

Met vriendelijke groet,

Afdeling Adoptie

www.fss.uu.nl/adoptie

 Kinderen die niet konden blijven. Zestig jaar adoptie in beeld.

 Auteur Prof. Dr. René Hoksbergen

Adoptie van kinderen is al zo oud als de mensheid. Het Romeinse Rijk kende van 96 tot 180 AD zelfs vijf adoptiekeizers, bij gebrek aan mannelijke troonopvolgers. In Nederland werd adoptie pas in 1956 wettelijk geregeld. Waren het aanvankelijk vooral Nederlandse en Europese adoptiekinderen, in de jaren ‘70 brachten de hartverscheurende tv-beelden over de situatie van Vietnamese oorlogswezen en gemengdbloedige Zuid-Koreaanse kinderen een golf van medeleven teweeg. Met groot enthousiasme ging men aan de slag om deze kinderen uit hun benarde situatie te halen en hier in Nederland een beter leven te gunnen. Sindsdien is adoptie niet meer uit de media weggeweest.

In de jaren ‘80 verschenen de eerste scheurtjes in de roze wolk die adoptie omhulde. Ouders kwamen naar buiten met verhalen over moeizaam verlopende en zelfs mislukte adopties. In de jaren ’90 lieten geadopteerden zelf voor het eerst duidelijk van zich horen. Talloze verenigingen werden opgericht, meestal gebonden aan het land van herkomst. De pijnlijke kant van adoptie, zowel voor de eersteouder(s) als voor de geadopteerde kwam duidelijker voor het voetlicht. In de media verschenen berichten over misstanden bij sommige buitenlandse adoptiebemiddelaars; er werd zelfs over kinderhandel gesproken. Voor adoptieouders die zich met hart en ziel voor hun kinderen inzetten, waren dit pijnlijke berichten. Het onbevangen idealisme van de jaren ’70 heeft anno 2011 plaatsgemaakt voor een kritisch realisme.

Emeritus hoogleraar Adoptie René Hoksbergen schetst aan de hand van vijf generaties adoptieouders en twee generaties geadopteerden een evenwichtig beeld van de ontwikkelingen in de afgelopen zestig jaar. Ook de verborgen adoptie, bij het gebruik van donorsperma en donoreicellen, komt aan bod. Dit boek is een neerslag van zijn veertigjarige ervaring in het adoptieveld. Er ligt daarnaast een uitgebreide documentenstudie aan ten grondslag en informatie die door tientallen betrokkenen is verstrekt. Het is een uniek beeld van een maatschappelijk fenomeen dat ook internationaal nog steeds volop in beweging is. 

Uitgeverij Aspekt

Soesterberg

 

PROGRAMMA

Entree gratis

15.00-15.30                Ontvangst met koffie/thee

15.30-16.00             “Zestig jaar adoptie in beeld”, een schets door René Hoksbergen

  

16.00-16.30            Twee geadopteerden laten u delen in hun persoonlijke ervaringen

16.30-17.00            Reacties en vragen uit het publiek

17.00-17.30            Aanbieding van het eerste exemplaar aan Staatsecretaris van Veiligheid en Justitie, de heer Fred Teeven en uitreiking van het boek aan twee vertegenwoordigers van de Faculteit en enkele kernpersonen uit de adoptiedriehoek

17.30-18.15            Gelegenheid om met een drankje in de hand na te praten

Er is verkoop van enkele adoptiegerelateerde boeken en dvd’s. Na 17.00 uur kunt u eveneens het nieuwe boek aanschaffen. (pinnen is helaas niet mogelijk)

Indien u niet in de gelegenheid bent om aanwezig te zijn kunt u het boek vanaf 27 mei via m.y.j.lunshof@uu.nl bestellen.

Bereikbaarheid

- Plattegrond en routebeschrijving: klik hier

- Parkeergelegenheid: Leuvenlaan, betaald parkeren

- Openbaar vervoer: Bus 11 en 12 vanaf Utrecht CS, halte Heidelberglaan

  Teruglopen naar het Willem C. van Unnikgebouw, door de draaideuren, rechtdoor de gang in.

  

Universiteit Utrecht

Faculteit Sociale Wetenschappen

Afdeling Adoptie

Heidelberglaan 2

3584 CS Utrecht

030-2534804

www.fss.uu.nl/adoptie

Indian parents lose Dutch adoption court battle

A twelve-year-old Indian boy who was adopted by Dutch parents as an infant does not have to give a DNA sample to prove to an Indian couple that he’s their legitimate son. 

The couple, Nagarani and Kathirvel, say their son was stolen from them and was subsequently put up for adoption.  The ruling by a Dutch court ends a four year court battle.

Published on : 1 April 2011 - 2:32pm | By Johan van Slooten

In 1999, the couple’s infant son was kidnapped from their home in Chennai, India. Five years later the kidnappers were arrested and they confessed that they had sold the boy to an orphanage in Chennai. Subsequently, the boy was put up for adoption by a Dutch couple through the mediation of a Dutch adoption agency.

With the help of Dutch organisation Against Child Trafficking (ACT), Nagarani and Kathirvel (pictured above with their other children) managed to retrace their son to the Netherlands – or rather: the boy who they believed was their son.

DNA test
 

There was just one way to prove that Rahul (not the boy's real name, for privacy reasons) was indeed the Indian couple’s son: a DNA test. The couple first requested such a test in 2007, but Rahul’s adoptive parents rejected it.

Last year, Nagarani and Kathirvel and their Dutch lawyers took the adoptive parents to court to order a DNA test.  They later also accused the adoption agency and Rahul’s adoptive parents of kidnapping and child trafficking.

Child's interest

 
A family court in the Netherlands has now ruled that 12-year old Rahul cannot be forced to undergo a DNA test if he doesn’t want to. Although the court said that Nagarani and Kahtirvel "may well be" Rahul’s biological parents, it also stated that the interest of the child would prevail. “If the child does not want to take this any further, it’s his own decision and we should respect that,” the judge explained.

Nagarani and Kathirvel were subsequently ordered to pay court costs of up to 4,800 euros. They have since returned to India empty handed. They have not met Rahul or his adoptive parents during their stay in the Netherlands.

'Nobody wins'
 

Hilbrand Westra of United Adoptees International says that this is a case of ‘nobody wins’. “ This ruling could be bad for all parties involved,” he told RNW. “It’s sad that this case had to be taken to court. It won’t do Rahul much good, I’m afraid. He’s been thrown into a situation he didn’t want to be involved in.”

Mr Westra says this court case revealed many shortcomings of adoption programmes which are running between the Western world and developing countries such as India, Sri Lanka or Bangladesh.

“There are fifty couples for every child that is put up for adoption,” he says. “So there’s a lot of competition between the parents and between the adoption agencies. Interests are huge. You never know what ‘s happened to the children before they’re picked up by these agencies.”

Doubts
 

He thinks that adoptive parents have their own responsibilities when they’re trying to adopt a child through an agency, even if that agency is fully approved (as in Rahul’s case). “We tend to say: when in doubt, never cross the street,” Mr Westra says. “In some cases, things just aren’t right. Adoptive parents should always try to erase any doubts.”

“In Rahul’s case, it’s quite clear – the Indian court ruled in 2005 that he’d been kidnapped before he was put up for adoption,”  Mr Westra says.

“That puts a different light on the subsequent adoption process, even if that process in itself was conducted legally and according to Dutch and Indian laws. The agency should have investigated Rahul’s background more thoroughly before they offered him to the Dutch adoptive couple.”

Solution
 

Mr Westra has one, rather simple solution for cases like Rahul’s: “Every adoptive child should undergo a DNA test before it’s handed over to adoptive parents,” he says. “In that case there can never be any doubt who its biological parents are, if those details are available, of course. But it’ll probably never happen as it will scare off many adoption agencies and adoptive parents.”

“Things really have to change. For Rahul, for his biological parents, but also for his adoptive parents. And for all children who will enter the adoption treadmill in the future. There are still a lot of taboos in the adoption world and the willingness to alter things is small. Without those changes, adoption won’t lose its reputation that in a way, it’s a modern way of people trafficking,”  Mr Westra says. 

More about:

• adoption
• Asia
• DNA
• Holland
• India
• Netherlands
• personal stories

Rechter wijst gedwongen DNA-test Indiaas adoptiekind af

Een 12-jarige Indiase jongen die is geadopteerd door Nederlandse ouders hoeft geen DNA-materiaal af te staan aan een Indiaas echtpaar dat beweert dat hij hun kind is. Het kind zou zijn gestolen en ter adoptie zijn aangeboden aan een Nederlands stel. Met de uitspraak van een Nederlandse rechter komt een eind aan 4 jaar touwtrekken.

Gepubliceerd op : 1 april 2011 - 5:20 pm | door Johan van Slooten ((c) RNW) 

In 1999 werd het zoontje van het Indiase paar ontvoerd uit hun huis in Chennai. Vijf jaar later werden de daders gearresteerd. Zij bekenden dat zij de jongen hadden verkocht aan een weeshuis in Chennai. Vervolgens werd de jongen ter adoptie aangeboden aan een Nederlands echtpaar door een Nederlands adoptiebureau.

DNA-test

Met behulp van de Nederlandse organisatie tegen kinderhandel (ACT), slaagden Nagarani en Kathirvel (hierboven afgebeeld met hun andere kinderen) erin geslaagd om hun zoon op te sporen in Nederland - liever gezegd: de jongen waarvan ze denken dat hij hun zoon is.

De enige manier om te bewijzen dat Rahul (niet de echte naam van de jongen) echt hun zoon is, was door middel van een DNA-test. Het echtpaar deed hun eerste verzoek voor een dergelijke test in 2007, maar de adoptieouders van Rahul wezen dit af.

Kinderhandel

Vorig jaar gingen Nagarani en Kathirvel en hun Nederlandse advocaten naar de rechter om een ​​DNA-test af te dwingen. Ook beschuldigden zij het adoptiebureau en Rahuls adoptieouders van ontvoering en kinderhandel.

Een Nederlandse rechter heeft nu geoordeeld dat de 12-jarige Rahul niet kan worden gedwongen om een ​​DNA-test te ondergaan tegen zijn zin. Hoewel de rechter meende dat Nagarani en Kahtirvel best Rahuls biologische ouders zouden kunnen zijn, zei hij het belang van het kind te laten prevaleren. 'Als het kind dit verder niet wil, is dat zijn eigen beslissing en moeten we dat respecteren', verklaarde hij.

Kosten
 

Ook werden Nagarani en Kathirvel veroordeeld tot het betalen van de proceskosten van - maximaal - 4800 euro. Inmiddels zijn zij met lege handen teruggekeerd naar India. Tijdens hun verblijf in Nederland hebben zij Rahul en zijn adoptieouders niet ontmoet.

Hilbrand Westra van United Adoptees International zegt dat deze zaak 'louter verliezers' kent. 'Deze uitspraak kan voor alle betrokken partijen alleen maar negatief zijn', zei hij tegen de Wereldomroep. 'Het is triest dat de zaak voor de rechter moest komen. Het zal Rahul niet veel goeds opleveren, vrees ik. Hij is in een positie terecht gekomen die hij niet wil.'

Opgepikt

Westra zegt dat deze rechtszaak veel tekortkomingen heeft laten zien van adoptieprogramma's die worden uitgevoerd tussen de westerse wereld en de ontwikkelingslanden, zoals India, Sri Lanka of Bangladesh.

'Er zijn vijftig paren voor elk kind dat wordt aangeboden ter adoptie', zegt hij. 'Dus er is veel concurrentie tussen de ouders en tussen de adoptiebureaus. De belangen zijn enorm. Je weet nooit wat er is gebeurd met de kinderen voordat ze opgepikt zijn door deze instanties.'

Twijfels

Hij denkt dat adoptieouders hun eigen verantwoordelijkheden hebben bij hun poging om via een bureau een kind te adopteren, zelfs als dat bureau volledig is goedgekeurd (zoals in het geval van Rahul). 'We hebben de neiging om te zeggen: bij twijfel nooit, de straat over te steken', zegt Westra. 'In sommige zaken klopt het gewoon niet. Adoptieouders moeten iedere twijfel wegnemen.'

Volgens Westra ligt de zaak bij Rahul vrij duidelijk: 'De Indiase rechtbank oordeelde in 2005 dat hij was ontvoerd voor hij werd geadopteerd.'

'Dat zet het hele adoptieproces in een ander licht, zelfs als dat proces op zichzelf legaal is verlopen volgens de Nederlandse en Indiase wetten. Het agentschap had Rahuls achtergrond grondiger moeten onderzoeken voor het hem aanbood aan de Nederlandse adoptie-ouders.'

Oplossing

Hilbrand Westra heeft een vrij eenvoudige oplossing voor gevallen als dat van Rahul: 'Ieder adoptiekind moet een DNA-test ondergaan voordat het wordt overgedragen aan adoptieouders. In dat geval kan er nooit enige twijfel bestaan wie de biologische ouders zijn, indien hun gegevens beschikbaar zijn, natuurlijk. Maar dit gaat waarschijnlijk nooit gebeuren, omdat het veel adoptiebureaus en adoptieouders zal afschrikken.'

Er moet iets veranderen, vindt Westra. 'Voor Rahul, voor zijn biologische ouders, maar ook voor zijn adoptieouders. En voor alle kinderen die het adoptieproces in de toekomst ingaan. Er bestaan nog veel taboes in de wereld van de adoptie en de bereidheid om dingen te veranderen is klein. Zonder veranderingen zal adoptie in een kwaad daglicht komen te staan, namelijk dat het gaat om een moderne manier van mensenhandel.'

Lees meer over:

• adoptiekind
• illegale adoptie
• Nederlanders in India

Adoption Agencies Using Adoptees

 The Business Of Adoption Agencies From The Inside 

A Korean American Adoptee's Perspective

Tuesday, March 29, 2011 

By Kevin  - www.slanteyefortheroundeye.com

Please bear with me as I indulge some of my personal rants. Specifically, please be patient as I vent about the largest adoption agency in the lovely state of Minnesota.

My name is Kevin, and I’m what some call a KAD – Korean adoptee. Yes, I’m Asian. Yes, I’m Korean. Yes, I’m transracial. Yes, I love me some kimchi. And, no, strange girl from UCLA who opted to go off on Asian students, I don’t talk on the phone in the library.

I’m also a recovering “agency person” as well. A few years ago I worked for the largest adoption agency (as well as the second largest agency) in Minnesota.

Here begins my story . . .

During my time with this agency, I was a part of the team that recruited new, potential adoptive parents. I even worked with adoptive parents after they finalized their adoption to recruit other adoptive parents! It was fantastic. I was pretty good at my craft. Not as great as Blake from Glengarry Glen Ross, but I was a “closer.” Let’s just put it this way. There was a demand for a particular “product” and I helped meet that demand. Heck, I would go as far as to say that I even helped create a need for this demand.

At the same time, I was given the task of expanding the agency’s relationship with international and domestic adult adoptees, a significant group in its “constituency” with which it had an up-and-down relationship. Let’s just say that this agency had a knack for pissing off adoptees; it had a habit of blowing off adoptees and their thoughts and perspectives. In performing my duties as assigned, I attempted to cultivate deep relationships with some of the more vocal and active members of the adoptee community. I did so by reaching out to adult adoptees, meeting with them in person, inviting them into the agency to talk with members of the leadership, setting up an adoptee forum, creating an adult adoptee “advisory group,” etc. You know. I did all of that “relationship building” stuff.

Simultaneously, in performing my duties as assigned, I confronted, head on, the vocal and active members of the adoptee community who took issues with the practice and business of adoption. For instance, I had no qualms about openly criticizing adoptees involved in Adoptee Solidarity Korea (ASK) and Truth and Reconciliation for the Adoption Community of Korea (TRACK)!

Again, I was pretty good at my craft. I wasn’t a “closer,” but, at the very least, many of the adoptees with whom I engaged trusted that I was working on their behalf, which I too believed.

I was so naïve . . .

In the whole scheme of things, this adoption agency was good to me. It brought me to the states as a seven year old and placed me with my adoptive family in rural Minnesota. It was somewhat involved in my reconnection with my birth family in Korea. It additionally created a new position for me after I was let go by the second largest adoption agency in the state. And I made lifelong friends there; I consider one of its past vice presidents and directors true adoption advocates. Yeah, it was good to me.

Conversely, I was good for the agency. What better way to recruit adoptive parents than have a composed, well adjusted, transracial Korean adoptee who loves adoption? (“It’s the best thing since milk and cookies!”) What better way to engage potentially pissy adult adoptees than with an adoptee who openly talked about his pissy, non-well adjusted past? What better way to confront strong adoptees, with constructive arguments against adoption than with another adoptee who could easily express, with conviction, equally compelling arguments in support of adoption? Yeah, I, the poster boy transracial adoptee, was good for the agency. I played the “good Asian” role very well.

As they say, all good things must come to an end. I left the agency in 2006, absolutely disgruntled with the whole “adoption thing.” Through my job, I came into more contact with other professionals from different agencies and much of what I saw didn’t please me. Many adoption professionals, for example, are frankly patronizing to adoptees who work in agencies: “Oh, isn’t that precious? An adoptee who’s ‘giving back.’ Good for you.”

Some are self aggrandizing. “This is God’s work. I’m saving the world’s children! Do you know how many children I’ve placed?” The job got me to a point in which I started getting a tad bit pissy at certain adoptive parents. Some adoptive parents ask the most obscene questions: “Has my son’s teenage birthmother had another child so that she can put him/her up for adoption? Boy, my son would love to have a sibling!”

Some are the most entitled people in the universe: “Would it be possible for me to expedite the Russian adoption process for my wife and me? We could just pay the $35K right now. We have the money. Do you want a donation?” Some adoptive parents, in particular adoptive parents who work for adoption agencies, are frankly clueless: “Why would any adult adoptee have ill feelings about adoption agencies? We gave them good homes!” (uttered by a current president of a well known agency).

The job also got me to a point in which I started getting frustrated with certain adoptees. Let’s face it. Some of us adoptees are the most self centered individuals, and some of us just take ourselves way too seriously: “We bear all of the burdens in adoption!”, ”Do you know how hard I work in this adoption agency to make sure that the much needed voices of adult adoptees are heard? Do you have any idea how important that is? Don’t even think about questioning my motivation!” (uttered by me *sigh*).

The job, more than anything else, got me to a point in which I started questioning myself. After leaving the agency, I repeatedly asked “Have I been wrong this entire time?”

Fast forward. Within the last year, I had an employment conversation with the largest adoption agency in Minnesota, well, at least a few members of the agency’s leadership. I approached the agency not because I needed a job (I offered to take a very drastic pay cut.) Rather, I approached the agency because, like many nonprofits, the agency was financially struggling. As a result, it was laying off a number of people (individuals whom I considered friends) even though, in my estimation, some of the people the agency was letting go were the best employees for aiding the agency to rebound financially. Furthermore, the agency was hacking away at its already minuscule post adoption education budget when, at least in my estimation, post adoption services could actually be the “money maker.”

For me, as a fundraiser (the career path I chose after leaving adoption) I saw a great opportunity for this agency: what better time than now to reach out to adoptive parents and adoptees? What better time than now to ask for them to reconnect and remold the agency, to make it a better place?”

I talked with a few of the agency’s leadership about the idea of me rejoining “the team” to help fundraise. We talked about how I could help the agency to philanthropically engage adoptive parents and adult adoptees: to work with the leadership in creating lifelong relationships with adoptive parents and adoptees; to work with adoptive parents and adoptees to support the agency’s general operating expenses and post adoption programs. Gasp! I even suggested for this agency to reach out to the Korean adoptees living in Korea who are advocating for the end of international adoption in that country. What a statement it would make if the largest Minnesota adoption agency, in conjunction with their international counterparts in Korea, crafted a plan with ASK and TRACK that would aid Korea in thoughtfully ending international adoption!

I was so naïve . . .

The conversation went sour. The folks with whom I had been in talks decided that, if I were to join the team, I would only raise money for humanitarian aid – not for general operating costs and certainly not for post adoption education.

I fumed. I declined the employment opportunity.

Why? What’s wrong with humanitarian aid you ask?

Altruism definitely plays a key role for adoption agencies that have humanitarian aid programs. Many of these programs are run very well and support some fantastic endeavors in orphanages and child caring institutions.

However, there’s another reason why adoption agencies have humanitarian aid programs. Money. Money plays another key role for adoption agencies that have humanitarian aid programs. Humanitarian aid programs function as a way for adoption agencies to keep their international country partners (i.e., the individuals running institutions like orphanages) happy: “Hey, my favorite international partner in China! Did that supply of goods make it to your place? How’s that building we helped you renovate? You know there’s way more where that came from!” Happy country partners are much more apt to make more referrals, i.e., the children whom the partner agencies recommend for waiting parents to adopt. For adoption agencies in the US, more referrals mean more families moving through the adoption process. More families moving through the adoption process means more money for agencies.

Oh, right. I’ve failed to mention that the agency in question was having referral problems, that referrals weren’t coming quickly for them . . .

To put all of this differently, the agency was, once again, asking for me to help them “create” more adoptive parents and adoptees. They wanted me to do so without focusing time on another pivotal component in the field of adoption – post adoption education, support, and outreach for families and adoptees after the fact, something that the agency promises. Trust me folks. There is a significant amount of adoptive families and adoptees out there who would benefit from something as straightforward as an outreach program.

Yeah. Intentionally or not, the agency wanted me, a former orphan and a person who identifies as a transracial Koreaan adoptee, to sell out my own kind . . . again.

When I left this agency the first time, I absolutely felt as though I had sold out my own kind. Much of the anger I felt was directed internally. I had, for years, advocated for the business of adoption, and I had perpetuated one of the biggest lies in adoption – adoption agencies are there for adoptive parents and, most importantly, the adoptees for the rest of their lives.
Patently false. Absolute bullshit.

Most adoption agencies only care about the creation of adoptive families. The Minnesota agency in question serves as an example. Contrary to what the largest adoption agency in Minnesota says, its post adoption program exists only on paper (to interested folks, check out the agency’s website, read what is supposedly offered, and then call the agency to obtain more details. You’ll be very disappointed after the phone call). But, hey! If one takes a look at the agency’s last newsletter, there are plenty of events and information sessions for individuals who are interested in adopting and for potential adoptive parents who are in the process of adopting.

From what I understand, the agency has no plans to ramp up its post adoption services. To quote one of the individuals from the agency’s leadership, “Post adoption has never brought in enough money.” It has no plans, even though there is a great need for post adoption education, outreach, and support in the state of Minnesota, which is home to tens of thousands of adoptees. It has no plans, even though the agency has no qualms about placing children of color into heavily Caucasian communities in Metro and Outstate Minnesota.

I can see it coming now. The largest adoption agency is going to say, “Listen. I don’t know what planet you live on, but we’re in a recession. We can’t afford to have a lively post adoption program. And, you know what, we offer way more than the other agencies.” Well, in case the agency decides to respond in this particular manner, I have a few suggestions:

1. Perhaps it’s time for you to focus some attention to raising money for areas within the agency that actually matter. Perhaps it’s time for you to raise money for programs that people find of interest.

2. Perhaps it’s time for you to get creative. Perhaps it’s not working for you to continue the practices that you’ve been using for the last however many years. Perhaps your ideas are stagnant.

3. Perhaps it’s time for you to develop deeper relationships with some of your oldest constituents. Perhaps it’s time to work with adoptees, adoptive parents, and birthparents as equal partners.

4. Perhaps you would be surprised by all that you could accomplish if you quit being so interested in money.

5. Perhaps you’ll surprise many of us, but most likely not. Who am I kidding . . .

Ok! That wraps up my rant! If none of it makes sense, so be it!

And oh…before I forget. To the largest adoption agency in Minnesota . . .

I just brought it. I invite you to, ah, bring it.

DUTCH ADOPTION AGENCY NAS LOBBIES FOR REOPENING HAITI

Nevertheless the Dutch government halted the adoptions from Haiti, the (prospective) adoption parents and the fastest growing adoption agency NAS pushing for reopening Haiti for adoption.

The UAI warned media and others in the adoption-chain the pressure of the (inter)national lobby of (prospective) adoption parents who are pushing harder and harder to get the children they want. Pointing to other European countries and the US who, after the Netherlands started the  Haitian 'Babylift'  campaign, who are continuing uncontrolled adoptions to get children from Haiti.

The UAI is urging the Dutch government to keep the 'embargo' on the Haitian adoptions, supported by adult Haitian Adoptees within in the Netherlands. The earlier international statement on Haiti, published by Adoptees of Color Roundtable has been send out again to make the public aware that not everyone is joining the statement of adoption agency NAS.

RECHT OP ADOPTIEKINDEREN ?

TER INFO -  EERSTE REACTIE  - UAI De UAI ontving van de het Ministerie van Veiligheid & Justitie een schrijven (21 maart 2011) waarin wordt gesteld dat niet alle kinderen die vorig jaar binnen kwamen met de bedoeling geadopteerd te worden geformaliseerd kunnen worden, juist vanwege het niet gecontroleerd kunnen krijgen van de status van de kinderen. Voor alle drie categorieën blijkt dit bovenstaande te gelden. Citaat: "Mij is bekend dat de rechter tot op heden pas enkele gevallen deze 'zwakke' adoptie heeft omgezet in een sterke adoptie, mede omdat van deze groep kinderen niet alle oorspronkelijke, originele documenten beschikbaar zijn. Aangezien deze omzettingen privé aangelegenheden betreffen, heb ik niet de beschikking over informatie van al deze zaken en kan ik u geen exacte cijfers verstrekken." Tevens blijkt uit de brief dat het ook niet duidelijk is over er nog ouders zouden zijn alhoewel er wordt gesuggereerd dat er onderzoek zou zijn gedaan in Haiti, blijkt nergens uit wie en hoe dat onderzoek dan is gedaan. In kader van onderzoeken uitgevoerd door de Nederlandse overheid in India en China in vergelijkende omstandigheden, vragen wij ons af hoe objectief en volledig deze onderzoeken dan ook zijn uitgevoerd. Deze hele kwestie laat opnieuw zien, dat het halen van kinderen uiteindelijk ervoor zorgt, dat na het verstrijken van family life (artikel 8 evrm) je (andermans) kinderen gewoon kunt houden. Als diverse partijen aangeven, waaronder Unicef, ISS ed., dat het niet te controleren valt wat zich in Haiti afspeelt, en wij de gevolgen ondervinden van volwassen geadopteerde Haitianen die op een dergelijke manier al eens eerder in Nederland zijn terecht gekomen, met grote gevolgen voor hun welzijn, moet je je afvragen of je dergelijke ontwikkelingen wel moet toejuichen zoals de indruk wordt gewekt in het onderstaande artikel van Trouw. Je zou jezelf eveneens de vraag de moeten stellen in hoeverre adopties met een dergelijke achtergrond langer als een privekwestie moet worden bestempeld, als er gebruik is gemaakt van overheidsmiddelen om deze kinderen in Nederland te krijgen op een manier die op zichzelf eigenlijk al ter discussie gesteld zou moeten worden. Maar zoals gewoonlijk blijft de hele ethische discussie achterwege en ook de belangen van volwassen geadopteerden, met name uit Haiti, die op een dag zich afvragen waarom niemand zijn best heeft gedaan om beter en zorgvuldiger te handelen en na te denken over de mogelijke en (geen uitzonderlijke) maatschappelijke uitval van deze kinderen op volwassen leeftijd. Deze zorg wordt momenteel door steeds meer volwassen geadopteerde Haitiaanse geadopteerden en transraciale en transculturele geadopteerden over de hele wereld geuit. Het feit dat overheden geen oog en oor hebben voor volwassen geadopteerden maar wel voor de (aspirant)adoptieouder lobby is een bevreemdend fenomeen, omdat het toch over hun belang ging ? Nu duidelijk blijkt dat zij, de geadopteerden, steeds duidelijker (internationaal) hun kritiek uiten over dergelijke praktijken maar (inter)nationale overheden zich slechts richten op de belangen van de adoptielobby wordt zo langzamerhand zichtbaar, waar de werkelijke belangen liggen. UAI 2011 - HAITI ----------------------------------------------------
Adoptie uit Haïti kan Politiek TROUW In tehuizen zitten nu heel veel kinderen te wachten op ouders, zegt Macky Hupkes van de Nederlandse Adoptiestichting (NAS), die bemiddelt bij adoptie van ... www.trouw.nl/tr/nl/4500/.../Adoptie-uit-Haiti-kan.dhtml

Iris Pronk − 31/03/11, 07:29

 
Adopteren uit Haïti is wél verantwoord, vinden aspirant-adoptieouders. Dat staatssecretaris Teeven van justitie de adopties uit dit land nog steeds opschort, is volgens hen 'niet in het belang van het kind'. In een petitie vragen ze Teeven om 'per direct' in actie te komen. Justitie zal later reageren.
"In tehuizen zitten nu heel veel kinderen te wachten op ouders," zegt Macky Hupkes van de Nederlandse Adoptiestichting (NAS), die bemiddelt bij adoptie van kinderen uit Haïti. Het omgekeerde is ook waar: op de wachtlijst van de NAS staan tientallen Nederlandse gezinnen die verlangen naar een Haïtiaans kind.

Een Nederlandse delegatie zou deze maand poolshoogte gaan nemen in Haïti, om te onderzoeken of de adoptieprocedure weer 'zuiver' kan verlopen. Vorig jaar repten verschillende internationale rapporten nog over corruptie, chaos en kinderhandel in het land dat in januari 2010 door een aardbeving werd geteisterd.

Maar omdat er nog geen nieuwe Haïtiaanse regering is, heeft de Nederlandse overheid de reis uitgesteld. Tot ergernis van de aspirant-ouders en de NAS, die vlak na de aardbeving via een luchtbrug voor het laatst 109 Haïtiaanse kinderen naar Nederland haalde.

"Het ministerie neemt nu wel heel erg de tijd," zegt Hupkes. "Intussen hebben landen als de Verenigde Staten, Canada, Duitsland en Zwitserland de adopties al hervat."Volgens haar is de orde in Haïti inmiddels voldoende hersteld. "De kinderbescherming functioneert, de rechtbank ook. Adoptie uit Haïti is geen gladde weg, maar we kennen de risico's en we kunnen maatregelen nemen om die te omzeilen."Kinderhandel is het belangrijkste risico, en dat denkt de NAS goeddeels te kunnen uitsluiten door géén wezen te adopteren. "Tenzij ook daadwerkelijk is vastgesteld dat ze wees zijn, en er een deugdelijk rapport over hun herkomst ligt."

Wel in aanmerking komen kinderen die zijn afgestaan voor adoptie. Hupkes: "Daarbij moet duidelijk zijn dat de ouders vrijwillig afstand doen, dat ze beseffen dat hun kind naar het buitenland gaat en dat de adoptie onomkeerbaar is." De NAS wil ook dat deze ouders een DNA-test doen. "Daarmee kunnen we niet de vrijwilligheid, maar wel de bloedband vaststellen. Zo wordt kinderhandel erg moeilijk."

Maar de lobby van de aspirant-ouders en de NAS overtuigt nog niet iedereen. Volgens Unicef was de Haïtiaanse wetgeving rond adoptie ook vóór de aardbeving slecht geregeld. Haïti heeft pas deze maand een handtekening gezet onder het Haags adoptieverdrag, dat kinderhandel moet tegengaan. Maar het duurt nog wel even voordat ze het in praktijk kunnen brengen. "De Haïtiaanse overheid kan een zorgvuldige procedure gewoon niet garanderen", aldus een Unicef-woordvoerder.

AT & UAI TEGEN PETITIE NAS - HEROPENING HAITI

Een groep adoptieouders heeft onlangs een petitie opgezet om adopties vanuit Haiti weer mogelijk te maken.

Adoptie Trefpunt en de UAI adviseren om deze petitie vooral NIET te tekenen. Er is te veel aktuele schokkende informatie die bewijst dat adoptie vanuit Haiti nog lang niet aan de orde kan zijn. Een keiharde werkelijkheid waarvoor men liever de ogen wenst te sluiten, met het excuus dat opschorting niet in het belang van het kind zou zijn.   Kinderen in Haïti worden verkocht voor minder dan 1 euro (21-2-2011)

LINK: http://welingelichtekringen.nl/11488-kinderen-in-haiti-worden-verkocht-voor-minder-dan-1-euro.html De Britse Daily Telegraph heeft verslag gedaan van het werk van BPM (Brigade de Protection des Mineurs), die dagelijks proberen illegale kinderhandel op te sporen. Children in Haiti are being sold for as little as 76 pence each by traffickers taking advantage of the chaos from last year’s earthquake, new figures from Unicef show.The Daily Telegraph gained exclusive access to film the work being carried out by Unicef to try and tackle the problem.

The charity is funding the Brigade de Protection des Mineurs (BPM) - working in conjunction with the police - which monitors the camps and Haitian borders to pinpoint vulnerable children. Zie:http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/centralamericaandthecaribbean/haiti/8328850/Haiti-earthquake-children-sold-by-traffickers-for-as-little-as-76-pence-each.html Het is pijnlijk te moeten constateren dat op de een of andere manier men niet bereid is te leren uit de lessen van Guatemala, Cambodja, Roemenië, Vietnam en Ethiopië. Hoe pijnlijk de beelden van beschadigde kinderen ook moge zijn, gezien de stand van zaken in Haiti (corruptie, vervalsing van papieren/documenten, omkoping, misleiding etc.) is het naief te veronderstellen dat er -op korte termijn- een deugdelijk procedure gewaarborgd kan worden.   De motivatie van de groep adoptieouders die de petitie hebben opgesteld

Staatssecretaris Teeven heeft besloten de interlandelijke adoptie uit Haiti tijdelijk op te schorten. Zie: http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2010/12/13/voorlopig-geen-adopties-uit-haiti.html

In maart 2011 zou de staatssecretaris een werkbezoek aan Haiti brengen. Dit werkbezoek is uitgesteld tot na de installatie van een nieuwe regering. De groep adoptieouders (en anderen) die in de bres springen voor de kinderen in Haiti vinden dat deze opschorting niet in het belang van het kind is.

Volgens hun heeft de besluitvorming plaatsgevonden op basis van onduidelijke argumenten, en die niet getoetst aan het Nederlandse kanaal, waardoor er op dit moment adoptabele kinderen, met een uiterst onzeker toekomstperspectief, in tehuizen verblijven. De staatssecretaris vindt een werkbezoek noodzakelijk, maar heeft deze meerdere malen uitgesteld, waardoor kinderen onnodig lang moet wachten en blijvend schade kunnen oplopen. De aspirant-adoptieouders vinden dat ze aan het lijntje worden gehouden. Verder wijst deze groep oduers naar vergunninghouder NAS, die pretendeert een deugdelijke procedure te kunnen waarborgen.

Zie de petitie: http://petities.nl/petitie/heropening-van-adoptiekanaal-haiti De oproep en discussie over deze petitie vindt o.a. plaats op: http://adoptie.startpagina.nl/prikbord/13789237/petitie-om-adoptie-vanuit-hati-weer-mogelijk-te-maken#msg-13789237   De NAS

Het bestuur van de NAS heeft kennis genomen van het besluit van de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Al eerder heeft de NAS uitgesproken het te betreuren dat adopties vanuit Haïti naar Nederland zijn opgeschort. Het uitstel van het werkbezoek en daarmee de voortduring van de opschorting van de adopties is een besluit wat verstrekkende gevolgen heeft voor kinderen die in Haïti in tehuizen verblijven. Deze kinderen lopen het risico om door hun langere verblijf in het tehuis, meer beschadiging op te lopen dan nodig.

De NAS is van mening dat het mogelijk en verantwoord is om de adopties vanuit Haïti weer op te starten.

Gelukkig heeft het ministerie afwijzend gereageerd op het verzoek van de NAS. De NAS blijft het bijzonder spijtig vinden dat argumenten over de administratieve procedure de basis vormen voor het besluit van het ministerie en hoopt dat de staatssecretaris vanuit humaan oogpunt bereid is om op zijn besluit terug te komen. Zie: http://www.nederlandseadoptiestichting.nl/Haiti.htm OOK ADOPTIOUDER(S) TEGEN HEROPENING HAITI - DWIVI

De NAS had het al aangekondigd: ze wil graag adopties uit Haïti hervatten. Er is nu zelfs een on-line petitie om haar wens kracht bij te zetten. Teken de petitie vooral niet. Haïti heeft onvoldoende juridische mogelijkheden om kinderhandel te voorkomen. Je kunt er zonder problemen een 'weesje' verkopen aan een kindertehuis en dat tehuis kan zonder problemen naar een buitenlands adoptiekanaal sluizen. DNA-tests en handtekeningen zijn er makkelijk te vervalsen bij kinderen die 'afgestaan' zijn. Uiteindelijk moet je bij adoptie kunnen vertrouwen op de juistheid van het papierwerk. Zolang je dit niet kunt, is interlandelijke adoptie geen adequate optie voor Haïti. Wanneer leren we eens van Guatemala, Cambodja, Roemenië, Vietnam en Ethiopië? Als je wat wilt doen voor de kinderen in Haïti: verzin dan wat beters. Begin een school. Steun ongehuwde moeders. Stuur geld naar SOS kinderdorpen. Adoptie is nu in ieder geval niet in hun belang. Kinderen worden er gestolen van hun familie, en handelaren, tussenpersonen en ambtenaren verdienen er flink geld mee, zodra adoptie weer mogelijk wordt.

OFFICIELE UAI REACTIE - GEADOPTEERDE GEEN DNA TEST

Reactie op het artikel 'Zaak-Rahul verdeelt adoptiewereld' (Trouw, 11 maart 2011)

Dat in het debat over adoptie steeds meer een rol aan de geadopteerden zelf wordt toebedeeld, is op zichzelf een toe te juichen ontwikkeling. Een ontwikkeling die met name door de inmiddels volwassen geworden geadopteerden zelf in gang is gezet. De beslissing van de rechtbank om in de zaak Rahul een prominente rol toe te bedelen aan de jongen zelf past in deze ontwikkeling. 

Rahul is evenwel geen volwassen man, maar slechts nog een kind. Een kind dat een Salomonsoordeel over zichzelf en de vier betrokken volwassen in deze zaak heeft moeten uitspreken. De conclusie in het artikel dat het niettemin een geruststelling moet zijn voor Rahul dat hij, hoewel hij zijn voorgeschiedenis niet heeft gekozen, nu wel zelf mag weten hoe hij en wanneer hij aan dat verhaal verder schrijft, getuigt toch wel enigszins van een gemakshalve berusting in een situatie waarvoor geen van de betrokken partijen heeft gekozen. Wie met een kritische blik naar deze zaak kijkt, zou zich toch op zijn minst moeten afvragen hoe het zover heeft kunnen komen. 

Het in 1993 gesloten Haags Adoptieverdrag dat tot doel heeft om problemen met betrekking tot interlandelijke adoptie te vermijden en de grondslag vormt van de Nederlandse adoptiewetgeving, kent aan ieder betrokken land een aantal taken toe waarvoor het de primaire verantwoordelijkheid draagt. Hoewel het verdrag de nodige waarborgen bevat voor een zorgvuldige adoptie, zijn het de eigen autoriteiten van een land die toezicht moeten houden op de adoptie-organisaties en de adoptieprocedures in dat land. Daargelaten dat van slagers die hun eigen vlees keuren niet altijd een kritische blik kan worden verwacht, zijn er nog vele andere financiële en politieke belangen die maken dat een land niet snel de eigen vuile was buiten zal hangen als het gaat om misstanden rondom interlandelijke adoptie. En het land waarnaar de kinderen worden geadopteerd, wast zijn handen in onschuld want het is immers niet verantwoordelijk voor de controle van de adoptieprocedure in het land van herkomst. Door deze gespreide verantwoordelijkheid zonder enig toezicht door een onafhankelijke internationale autoriteit, zijn de waarborgen uit het Haags Adoptieverdrag een wassen neus. 

United Adoptees International pleit al jaren voor de oprichting van een dergelijke toezichthouder, doch tot op heden zonder enig resultaat. En hoewel de media in de recente jaren veelvuldig hebben bericht over ernstige misstanden rondom adoptie in landen zoals India en China, worden er niettemin nog volop kinderen uit deze landen geadopteerd. Een gegeven dat onbegrijpelijk is, als in dezelfde week wordt bericht dat justitie en politie berichten heling van consumentengoederen daadkrachtiger te willen aanpakken. Het aanpakken van heling van adoptiekinderen heeft blijkbaar minder prioriteit. 

Hilbrand Westra en Ime Vreken

Hilbrand Westra is managing director van United Adoptees International

Ime Vreken is jurist

UAI Reponse to Rahul Case

Rechten werken slechts een kant op, de vrije markt prevaleert

Door           Hilbrand Westra, United Adoptees International

                  Anand Kaper, geadopteerd uit India

Datum          9 maart 2011

In familierechtzaken, zo werd afgelopen week aangegeven in diverse media weegt het belang van minderjarigen het zwaarst. Wat is, in het geval van vermeende kinderroof en Indiase ouders die graag willen weten of ‘Rahul’ hun zoon is, het werkelijke belang van het kind?

De toonzetting en de uiteindelijke uitspraak van de rechtbank in Zwolle-Lelystad heeft er alle zweem van, dat de rol van ontvangende landen beschermd worden. En dit over de ruggen van onbeschermde ouders in derde wereldlanden en geadopteerde kinderen die de omvang en complexiteit van een dergelijke zaak niet kunnen overzien. Er kan zelfs gesproken worden over een situatie waarbij Rahul een Salomonsoordeel heeft  moeten vellen over zichzelf en zijn mogelijke ouders.

Als we echt in het belang van het kind hadden willen handelen, had de onpartijdige expert in moeten zien, dat geadopteerd zijn niet betekent, dat adoptie niet ophoudt bij de kindertijd maar een levenlang meegaat en dus de lange termijnontwikkeling voor Rahul, net als voor vele geadopteerden, op zijn minst had moeten worden overwogen. Het is bijvoorbeeld nu niet uitgesloten als een van de vermeende ouders of beide te komen overlijden, dat Rahul hierover dus nu zelf een besluit heeft genomen om niet te willen weten wie zijn ouders zijn. Een geadopteerd kind zou in dit geval tegen zichzelf en de vele belangen die in de adoptiewereld spelen moeten worden beschermd. Maar daar heeft ogenschijnlijk niemand over nagedacht. Incluis de Rechtbank in Zwolle niet.

Ons inziens is het juist in het belang van Rahul, om de waarheid boven tafel te krijgen. Zonder dat er op welke wijze dan ook, sprake zou zijn, dat Rahul terug zou worden gezonden. Dat deze uitspraak telkens in elk rapport opduikt is verdacht, en creëert een zweem van projectie en angst van de adoptieouders inplaats dat het een uitspraak is weergegeven door Rahul zelf. Dat deze verdenking niet geheel ongegrond is, blijkt uit de uitspraak van de rechtbank waar gesproken wordt, dat de geadopteerde loyaal is aan zijn adoptieouders. Er wordt met geen woord gerept over het feit, dat een kind ook uitgelegd had kunnen worden dat er ouders zijn die hun kind zijn kwijt geraakt en willen weten waar dat kind is gebleven en of hij deze mensen zou willen helpen. Met misschien inderdaad de conclusie dat Rahul hun zoon is.

De uitspraak van de rechter lijkt ingegeven door angst voor deze waarheid. Want mocht het zo zijn dat Rahul inderdaad de zoon is van de Indiase ouders, dan zijn de consequenties niet te overzien. Maar deze mogelijkheid hebben de rechters geblokkeerd door duidelijk aan te geven dat de maatschappelijke relevantie van deze zaak in deze er niet tot doet en zich te richten op artikel 3 van het internationaal verdrag voor de rechten van het kind, dat spreekt over de wettelijke voogden of verzorgers van het kind. Ze hebben daarmee besloten dat ouders die kinderen zijn verloren door roof of anderzijds kunnen fluiten naar hun universele mensenrechten. Met andere woorden, de familie Kathirvelu-Nagarani, en met hen dus duizenden andere ouders, in met name derde wereldlanden, hebben geen poot om op te staan. En zullen uiteindelijk nog steeds niet weten wat er met hun zoon is gebeurd. Dit recht wordt hen dus ontnomen. Sterker nog, ze worden veroordeeld tot het betalen van de kosten van het deskundigheidsonderzoek van 4.763,- euro. Een bedrag dat ze, en dat zal de rechter zeker weten, nooit zullen kunnen betalen. Een onbegrijpelijke eis voor mensen die slechts slachtoffer zijn geworden van malafide kinderhandelaars waar wereldwijde adoptieorganisaties gebruik van maken. Iets wat ons als geadopteerden al decennialang zorgen baart.

Blijkbaar zijn alle middelen en financiën geoorloofd om een kind te adopteren en te houden. Dit ook nog eens met juridische ondersteuning door de Staat van het ‘ontvangende’ land. Iets waar (oorspronkelijke) ouders in hun land geen beroep op kunnen doen. En daarmee lijkt het erop, dat de vrije marktwerking die nog steeds in adoptieland regeert, uiteindelijk de bepalende factor is wie wel of geen recht heeft op kinderen.

-

Steun het Indiase Echtpaar en doneer op ACT Fundraising for Kathirvelu & Nagarani

Als Rahul blond was geweest stonden zijn ’ouders’ sterker

 

Westers idee van ’belang van het kind’ weegt zwaarder dan belang van Indiaas echtpaar dat op zoek is naar hun geroofde kind.

•  Twee kinderen in Tamil Nadu die door de tsunami wees werden. (FOTO EPA)

Ooit werd met stelligheid geloofd dat (interlandelijke) adoptie in het belang was van kinderen en dat dat belang voor altijd voorop zou staan en eeuwig geldend zou zijn. In de praktijk blijkt niets minder waar. Vele geadopteerden, eens geadopteerd met dit internationaal motto als uitgangspunt, fronsen hun wenkbrauwen als je hun uitlegt wat de gevolgen zijn voor henzelf en die van de beide ouderparen. Namelijk, de toe-eigening van de rechten op een kind door ontvangende landen, en het verlies ervan door de ouders in de landen van herkomst.

De mythe dat bij alle adopties werkelijk sprake zou zijn van kinderen zonder ouders en familie kan na vele internationale onderzoeken van de baan. Met andere woorden; dat er geen noodzaak zou zijn om de belangen van eventuele ouders in landen van herkomst te behartigen en de internationale kinderrechten hierin te volgen, blijkt een internationale misvatting. Maar iets wat is verworden tot een gewoonterecht, en daarmee een cultureel fenomeen, is lastig om te buigen. 

Dit blijkt ook wederom in de praktijk. In 2007 werd bekend dat ’Rahul’, een geadopteerde jongen uit India, waarschijnlijk nog ouders had en dat hij nooit werkelijk vrijwillig is afgestaan door zijn vermeende ouders. Het verzoek destijds om één en ander op een goede wijze, zonder al te veel aandacht van de media, op te lossen, bleek op tegenwerking van de adoptieouders te stuiten.

Zij gebruikten ’Rahul’ als buffer om niet zelf een reactie te hoeven geven op deze situatie. United Adoptees International (UAI) heeft destijds in een gesprek met vertegenwoordigers van het adoptiebureau Meiling, via wie Rahul was geadopteerd, en de curator van de adoptiefamilie, mevrouw Van Tuyll (voormalige voorzitter van de Europese Koepel van adoptiebureaus, Euradopt) getracht een oplossing te bewerkstelligen voor alle partijen zonder het op een juridisch geschil te laten aankomen. Maar uit dat gesprek werd duidelijk dat niemand van de betrokken partijen van plan was hieraan mee te werken. Met als argument, dat het niet het belang van Rahul zou dienen.

Dezer dagen wordt Rahul opnieuw ten tonele gevoerd. Maar steeds als potentieel slachtoffer door de Nederlandse belangenpartijen. Hij zou niet willen meewerken aan een DNA-test. Angst hebben om terug te moeten keren naar India enzovoorts. Ik betwijfel de objectiviteit van de partijen die namens hem zeggen te spreken. Echter, als de jongen nu zou worden verteld, dat er een moeder is die graag wil weten of hij werkelijk hun zoon is en dat er geen sprake zal zijn van een gedwongen hereniging en terugkeer naar India, dan hoeft hij geen angst te hebben uit het ’rijke’ Nederland te worden gehaald.

Het heeft er alle schijn van, dat er wordt gepoogd een beeld neer te zetten dat hij een weloverwogen keus heeft gemaakt en de consequenties kan overzien voor de lange termijn. Een zogenaamde vrije keus. Maar of daar echt sprake van is, is nog maar de vraag. Want we weten langzamerhand wel dat veel geadopteerden zich vaak gevangen voelen in een dubbele loyaliteit en op een latere leeftijd worstelen met de daaruit voortkomende dubbele moraal. Echter, niemand spreekt over deze consequentie en hoe daar later mee om te gaan. Laat staan waar een geadopteerde eventueel terechtkan als hij daarin vastloopt.

Intussen zijn we drie jaar verder en is het drama verworden tot een juridisch geschil. De moeder en vader van Rahul, mevrouw Nagarani en mijnheer Kathirvelu, maken helaas een zeer kleine kans om hun belang beantwoord te zien. Want hier staan geen gelijkwaardige krachten tegenover elkaar, maar de adoptie-industrie versus een arm echtpaar uit een niet-westers land dat we liever uitbuiten dan beschermen. Want als Rahul nu blond was geweest, de landen waren omgedraaid en Madeleine McCann had geheten, was het pleit snel beslecht. 

Er is echter nog een mogelijkheid voor een goede oplossing in deze kwestie. De curator wordt vervangen door iemand met een apolitieke adoptieachtergrond, de invloed van het adoptiebureau wordt uitgebannen en er komt een advies voor medewerking aan een DNA-test. Een volwassen geadopteerde uit India met pedagogische kwaliteiten gaat spreken met Rahul over zijn situatie en de mogelijke gevolgen.

Verder krijgen de vader en moeder van Rahul uitzicht op een ontmoeting met de jongen als blijkt dat de DNA-test positief uitwijst en de adoptieouders hun persoonlijk belang op de achtergrond stellen. Als deze lijn wordt gevolgd, is de kans aanwezig dat er een gezonder klimaat wordt gecreëerd voor alle direct betrokkenen. 

Maar de hoop op zo’n oplossing is gering. Immers het kind is geadopteerd onder de westerse definitie van ’in het belang van het kind’ en niet die van armere landen.

Hilbrand W.S. Westra, directeur stichting United Adoptees International − 10/06/10, 00:00 

Request Indian parents for DNA testing rejected

ADOPTED BOY DID NOT AGREE

Source: http://www.rechtspraak.nl

Zwolle-Lelystad, March 7, 2011 – The Family Court of Zwolle-Lelystad has ruled on March 4 in the case of the Indian couple. The Indian couple’s request for a DNA test to determine that a boy adopted by Dutch parents is their biological son, was dismissed by the Court.

Kidnapping

The Indian couple was robbed in 1999 of their son when he was two years old. He would be with the adoptive parents in the Netherlands. These adoptive parents would have adopted their son would in good faith and take care of the now 12-year-old boy since many years.




Request of Indian couple

Besides the request for DNA tests the couple also asked to identify their biological parenthood, information on the boy and contact. The court also rejected those requests.

Conclusion expert

The Court has at its meeting on June 23, 2010 appointed an expert because the boy did not agree with DNA. The expert concludes that the question of whether DNA testing should be done is primarily a question of timing. Timing in which the pace of the minor must be decisive.

Court decision and consideration

The Court held that in itself is possible that the Indian couple are the biological parents of the boy. Also, the starting point is that in principle it is in the interests of adopted children that they know who their biological parents are.

In assessing the requests, the Court considers the various interests of the involved, but the interests of the child prevails.

Given the development of the minor and the events so far the court considers it currently not in the interest of the minor, now that he is not willing to cooperate, to order him to cooperate in a DNA investigation.

The request for a DNA test to be carried out is therefore rejected. In view of this, the court cannot agree to the remaining requests. The question whether the Indian couple are the biological parents, cannot be answered by the Court before DNA testing has taken place.

LJ Nummer BP6936

Source: Court Zwolle-Lelystad

Date actuality: 7 maart 2011

Dutch Court Decided - Adoptees Interest leading ?

The Dutch Court of Zwolle-Lelystad ruled that the request of the (alleged) Indian Parents will be overruled due to the fact that 'Rahul' (the alleged son of these parents) said not want to cooperate.

The Dutch Court decided upon his decision, using the best interest of the child as the continues mantra. The court ruling nevertheless shows an inconsistency stating that Rahul is loyal to his adoptive parents but is considering his age (12) able to make a balanced decision.

This will conclude in the fact, that the Indian family, whose son was stolen has to wait at least until he is 18 before it will be certain this is their child or not. Besides the fact, that the UAI has the meaning that Rahul should have been protected against himself in this situation, different international examples show that evidently , Adoptees are always tangled in between emotions of several layers and interest (groups) of adoptive parents and their origin. The court should have  considered this also next to the rights of (first) parents and adoptees in general. Again it looks like, that the world of adopters created another possibility to block search of parents for children they lost and also does this ruling not support adoptees who are searching  for their parents abroad starting in the Netherlands. Again adoption jurisprudence will help receiving side more as the ones who lost their child.

And again, an adoptee does not comply to a social group then the adoptive world where he lives in and therefore does not have an inhibited self which might seem to be hurt. As we already stated earlier. It looks like, adoptees do have a body as transferable object but no heart and soul. At least not one, which is intrinsically bond with his family and culture of origin. Who told this boy that he would be send back to India ? And why ? The priority of the Indian family was to know if this boy was their child. Even a child – at least one who suddenly understand his adoption status, as the expert in this field reported to the court – would understand the longing for a mother and a father for her child.

And if not enough punished by this ruling, the Indian Parents have also to pay the Court Expenses of 5000 euro's.

This all might conclude an atmosphere of neo-colonialistic tendencies.