AT & UAI TEGEN PETITIE NAS - HEROPENING HAITI

Een groep adoptieouders heeft onlangs een petitie opgezet om adopties vanuit Haiti weer mogelijk te maken.

Adoptie Trefpunt en de UAI adviseren om deze petitie vooral NIET te tekenen. Er is te veel aktuele schokkende informatie die bewijst dat adoptie vanuit Haiti nog lang niet aan de orde kan zijn. Een keiharde werkelijkheid waarvoor men liever de ogen wenst te sluiten, met het excuus dat opschorting niet in het belang van het kind zou zijn.   Kinderen in Haïti worden verkocht voor minder dan 1 euro (21-2-2011)

LINK: http://welingelichtekringen.nl/11488-kinderen-in-haiti-worden-verkocht-voor-minder-dan-1-euro.html De Britse Daily Telegraph heeft verslag gedaan van het werk van BPM (Brigade de Protection des Mineurs), die dagelijks proberen illegale kinderhandel op te sporen. Children in Haiti are being sold for as little as 76 pence each by traffickers taking advantage of the chaos from last year’s earthquake, new figures from Unicef show.The Daily Telegraph gained exclusive access to film the work being carried out by Unicef to try and tackle the problem.

The charity is funding the Brigade de Protection des Mineurs (BPM) - working in conjunction with the police - which monitors the camps and Haitian borders to pinpoint vulnerable children. Zie:http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/centralamericaandthecaribbean/haiti/8328850/Haiti-earthquake-children-sold-by-traffickers-for-as-little-as-76-pence-each.html Het is pijnlijk te moeten constateren dat op de een of andere manier men niet bereid is te leren uit de lessen van Guatemala, Cambodja, Roemenië, Vietnam en Ethiopië. Hoe pijnlijk de beelden van beschadigde kinderen ook moge zijn, gezien de stand van zaken in Haiti (corruptie, vervalsing van papieren/documenten, omkoping, misleiding etc.) is het naief te veronderstellen dat er -op korte termijn- een deugdelijk procedure gewaarborgd kan worden.   De motivatie van de groep adoptieouders die de petitie hebben opgesteld

Staatssecretaris Teeven heeft besloten de interlandelijke adoptie uit Haiti tijdelijk op te schorten. Zie: http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2010/12/13/voorlopig-geen-adopties-uit-haiti.html

In maart 2011 zou de staatssecretaris een werkbezoek aan Haiti brengen. Dit werkbezoek is uitgesteld tot na de installatie van een nieuwe regering. De groep adoptieouders (en anderen) die in de bres springen voor de kinderen in Haiti vinden dat deze opschorting niet in het belang van het kind is.

Volgens hun heeft de besluitvorming plaatsgevonden op basis van onduidelijke argumenten, en die niet getoetst aan het Nederlandse kanaal, waardoor er op dit moment adoptabele kinderen, met een uiterst onzeker toekomstperspectief, in tehuizen verblijven. De staatssecretaris vindt een werkbezoek noodzakelijk, maar heeft deze meerdere malen uitgesteld, waardoor kinderen onnodig lang moet wachten en blijvend schade kunnen oplopen. De aspirant-adoptieouders vinden dat ze aan het lijntje worden gehouden. Verder wijst deze groep oduers naar vergunninghouder NAS, die pretendeert een deugdelijke procedure te kunnen waarborgen.

Zie de petitie: http://petities.nl/petitie/heropening-van-adoptiekanaal-haiti De oproep en discussie over deze petitie vindt o.a. plaats op: http://adoptie.startpagina.nl/prikbord/13789237/petitie-om-adoptie-vanuit-hati-weer-mogelijk-te-maken#msg-13789237   De NAS

Het bestuur van de NAS heeft kennis genomen van het besluit van de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Al eerder heeft de NAS uitgesproken het te betreuren dat adopties vanuit Haïti naar Nederland zijn opgeschort. Het uitstel van het werkbezoek en daarmee de voortduring van de opschorting van de adopties is een besluit wat verstrekkende gevolgen heeft voor kinderen die in Haïti in tehuizen verblijven. Deze kinderen lopen het risico om door hun langere verblijf in het tehuis, meer beschadiging op te lopen dan nodig.

De NAS is van mening dat het mogelijk en verantwoord is om de adopties vanuit Haïti weer op te starten.

Gelukkig heeft het ministerie afwijzend gereageerd op het verzoek van de NAS. De NAS blijft het bijzonder spijtig vinden dat argumenten over de administratieve procedure de basis vormen voor het besluit van het ministerie en hoopt dat de staatssecretaris vanuit humaan oogpunt bereid is om op zijn besluit terug te komen. Zie: http://www.nederlandseadoptiestichting.nl/Haiti.htm OOK ADOPTIOUDER(S) TEGEN HEROPENING HAITI - DWIVI

De NAS had het al aangekondigd: ze wil graag adopties uit Haïti hervatten. Er is nu zelfs een on-line petitie om haar wens kracht bij te zetten. Teken de petitie vooral niet. Haïti heeft onvoldoende juridische mogelijkheden om kinderhandel te voorkomen. Je kunt er zonder problemen een 'weesje' verkopen aan een kindertehuis en dat tehuis kan zonder problemen naar een buitenlands adoptiekanaal sluizen. DNA-tests en handtekeningen zijn er makkelijk te vervalsen bij kinderen die 'afgestaan' zijn. Uiteindelijk moet je bij adoptie kunnen vertrouwen op de juistheid van het papierwerk. Zolang je dit niet kunt, is interlandelijke adoptie geen adequate optie voor Haïti. Wanneer leren we eens van Guatemala, Cambodja, Roemenië, Vietnam en Ethiopië? Als je wat wilt doen voor de kinderen in Haïti: verzin dan wat beters. Begin een school. Steun ongehuwde moeders. Stuur geld naar SOS kinderdorpen. Adoptie is nu in ieder geval niet in hun belang. Kinderen worden er gestolen van hun familie, en handelaren, tussenpersonen en ambtenaren verdienen er flink geld mee, zodra adoptie weer mogelijk wordt.

OFFICIELE UAI REACTIE - GEADOPTEERDE GEEN DNA TEST

Reactie op het artikel 'Zaak-Rahul verdeelt adoptiewereld' (Trouw, 11 maart 2011)

Dat in het debat over adoptie steeds meer een rol aan de geadopteerden zelf wordt toebedeeld, is op zichzelf een toe te juichen ontwikkeling. Een ontwikkeling die met name door de inmiddels volwassen geworden geadopteerden zelf in gang is gezet. De beslissing van de rechtbank om in de zaak Rahul een prominente rol toe te bedelen aan de jongen zelf past in deze ontwikkeling. 

Rahul is evenwel geen volwassen man, maar slechts nog een kind. Een kind dat een Salomonsoordeel over zichzelf en de vier betrokken volwassen in deze zaak heeft moeten uitspreken. De conclusie in het artikel dat het niettemin een geruststelling moet zijn voor Rahul dat hij, hoewel hij zijn voorgeschiedenis niet heeft gekozen, nu wel zelf mag weten hoe hij en wanneer hij aan dat verhaal verder schrijft, getuigt toch wel enigszins van een gemakshalve berusting in een situatie waarvoor geen van de betrokken partijen heeft gekozen. Wie met een kritische blik naar deze zaak kijkt, zou zich toch op zijn minst moeten afvragen hoe het zover heeft kunnen komen. 

Het in 1993 gesloten Haags Adoptieverdrag dat tot doel heeft om problemen met betrekking tot interlandelijke adoptie te vermijden en de grondslag vormt van de Nederlandse adoptiewetgeving, kent aan ieder betrokken land een aantal taken toe waarvoor het de primaire verantwoordelijkheid draagt. Hoewel het verdrag de nodige waarborgen bevat voor een zorgvuldige adoptie, zijn het de eigen autoriteiten van een land die toezicht moeten houden op de adoptie-organisaties en de adoptieprocedures in dat land. Daargelaten dat van slagers die hun eigen vlees keuren niet altijd een kritische blik kan worden verwacht, zijn er nog vele andere financiële en politieke belangen die maken dat een land niet snel de eigen vuile was buiten zal hangen als het gaat om misstanden rondom interlandelijke adoptie. En het land waarnaar de kinderen worden geadopteerd, wast zijn handen in onschuld want het is immers niet verantwoordelijk voor de controle van de adoptieprocedure in het land van herkomst. Door deze gespreide verantwoordelijkheid zonder enig toezicht door een onafhankelijke internationale autoriteit, zijn de waarborgen uit het Haags Adoptieverdrag een wassen neus. 

United Adoptees International pleit al jaren voor de oprichting van een dergelijke toezichthouder, doch tot op heden zonder enig resultaat. En hoewel de media in de recente jaren veelvuldig hebben bericht over ernstige misstanden rondom adoptie in landen zoals India en China, worden er niettemin nog volop kinderen uit deze landen geadopteerd. Een gegeven dat onbegrijpelijk is, als in dezelfde week wordt bericht dat justitie en politie berichten heling van consumentengoederen daadkrachtiger te willen aanpakken. Het aanpakken van heling van adoptiekinderen heeft blijkbaar minder prioriteit. 

Hilbrand Westra en Ime Vreken

Hilbrand Westra is managing director van United Adoptees International

Ime Vreken is jurist

UAI Reponse to Rahul Case

Rechten werken slechts een kant op, de vrije markt prevaleert

Door           Hilbrand Westra, United Adoptees International

                  Anand Kaper, geadopteerd uit India

Datum          9 maart 2011

In familierechtzaken, zo werd afgelopen week aangegeven in diverse media weegt het belang van minderjarigen het zwaarst. Wat is, in het geval van vermeende kinderroof en Indiase ouders die graag willen weten of ‘Rahul’ hun zoon is, het werkelijke belang van het kind?

De toonzetting en de uiteindelijke uitspraak van de rechtbank in Zwolle-Lelystad heeft er alle zweem van, dat de rol van ontvangende landen beschermd worden. En dit over de ruggen van onbeschermde ouders in derde wereldlanden en geadopteerde kinderen die de omvang en complexiteit van een dergelijke zaak niet kunnen overzien. Er kan zelfs gesproken worden over een situatie waarbij Rahul een Salomonsoordeel heeft  moeten vellen over zichzelf en zijn mogelijke ouders.

Als we echt in het belang van het kind hadden willen handelen, had de onpartijdige expert in moeten zien, dat geadopteerd zijn niet betekent, dat adoptie niet ophoudt bij de kindertijd maar een levenlang meegaat en dus de lange termijnontwikkeling voor Rahul, net als voor vele geadopteerden, op zijn minst had moeten worden overwogen. Het is bijvoorbeeld nu niet uitgesloten als een van de vermeende ouders of beide te komen overlijden, dat Rahul hierover dus nu zelf een besluit heeft genomen om niet te willen weten wie zijn ouders zijn. Een geadopteerd kind zou in dit geval tegen zichzelf en de vele belangen die in de adoptiewereld spelen moeten worden beschermd. Maar daar heeft ogenschijnlijk niemand over nagedacht. Incluis de Rechtbank in Zwolle niet.

Ons inziens is het juist in het belang van Rahul, om de waarheid boven tafel te krijgen. Zonder dat er op welke wijze dan ook, sprake zou zijn, dat Rahul terug zou worden gezonden. Dat deze uitspraak telkens in elk rapport opduikt is verdacht, en creëert een zweem van projectie en angst van de adoptieouders inplaats dat het een uitspraak is weergegeven door Rahul zelf. Dat deze verdenking niet geheel ongegrond is, blijkt uit de uitspraak van de rechtbank waar gesproken wordt, dat de geadopteerde loyaal is aan zijn adoptieouders. Er wordt met geen woord gerept over het feit, dat een kind ook uitgelegd had kunnen worden dat er ouders zijn die hun kind zijn kwijt geraakt en willen weten waar dat kind is gebleven en of hij deze mensen zou willen helpen. Met misschien inderdaad de conclusie dat Rahul hun zoon is.

De uitspraak van de rechter lijkt ingegeven door angst voor deze waarheid. Want mocht het zo zijn dat Rahul inderdaad de zoon is van de Indiase ouders, dan zijn de consequenties niet te overzien. Maar deze mogelijkheid hebben de rechters geblokkeerd door duidelijk aan te geven dat de maatschappelijke relevantie van deze zaak in deze er niet tot doet en zich te richten op artikel 3 van het internationaal verdrag voor de rechten van het kind, dat spreekt over de wettelijke voogden of verzorgers van het kind. Ze hebben daarmee besloten dat ouders die kinderen zijn verloren door roof of anderzijds kunnen fluiten naar hun universele mensenrechten. Met andere woorden, de familie Kathirvelu-Nagarani, en met hen dus duizenden andere ouders, in met name derde wereldlanden, hebben geen poot om op te staan. En zullen uiteindelijk nog steeds niet weten wat er met hun zoon is gebeurd. Dit recht wordt hen dus ontnomen. Sterker nog, ze worden veroordeeld tot het betalen van de kosten van het deskundigheidsonderzoek van 4.763,- euro. Een bedrag dat ze, en dat zal de rechter zeker weten, nooit zullen kunnen betalen. Een onbegrijpelijke eis voor mensen die slechts slachtoffer zijn geworden van malafide kinderhandelaars waar wereldwijde adoptieorganisaties gebruik van maken. Iets wat ons als geadopteerden al decennialang zorgen baart.

Blijkbaar zijn alle middelen en financiën geoorloofd om een kind te adopteren en te houden. Dit ook nog eens met juridische ondersteuning door de Staat van het ‘ontvangende’ land. Iets waar (oorspronkelijke) ouders in hun land geen beroep op kunnen doen. En daarmee lijkt het erop, dat de vrije marktwerking die nog steeds in adoptieland regeert, uiteindelijk de bepalende factor is wie wel of geen recht heeft op kinderen.

-

Steun het Indiase Echtpaar en doneer op ACT Fundraising for Kathirvelu & Nagarani

Als Rahul blond was geweest stonden zijn ’ouders’ sterker

 

Westers idee van ’belang van het kind’ weegt zwaarder dan belang van Indiaas echtpaar dat op zoek is naar hun geroofde kind.

•  Twee kinderen in Tamil Nadu die door de tsunami wees werden. (FOTO EPA)

Ooit werd met stelligheid geloofd dat (interlandelijke) adoptie in het belang was van kinderen en dat dat belang voor altijd voorop zou staan en eeuwig geldend zou zijn. In de praktijk blijkt niets minder waar. Vele geadopteerden, eens geadopteerd met dit internationaal motto als uitgangspunt, fronsen hun wenkbrauwen als je hun uitlegt wat de gevolgen zijn voor henzelf en die van de beide ouderparen. Namelijk, de toe-eigening van de rechten op een kind door ontvangende landen, en het verlies ervan door de ouders in de landen van herkomst.

De mythe dat bij alle adopties werkelijk sprake zou zijn van kinderen zonder ouders en familie kan na vele internationale onderzoeken van de baan. Met andere woorden; dat er geen noodzaak zou zijn om de belangen van eventuele ouders in landen van herkomst te behartigen en de internationale kinderrechten hierin te volgen, blijkt een internationale misvatting. Maar iets wat is verworden tot een gewoonterecht, en daarmee een cultureel fenomeen, is lastig om te buigen. 

Dit blijkt ook wederom in de praktijk. In 2007 werd bekend dat ’Rahul’, een geadopteerde jongen uit India, waarschijnlijk nog ouders had en dat hij nooit werkelijk vrijwillig is afgestaan door zijn vermeende ouders. Het verzoek destijds om één en ander op een goede wijze, zonder al te veel aandacht van de media, op te lossen, bleek op tegenwerking van de adoptieouders te stuiten.

Zij gebruikten ’Rahul’ als buffer om niet zelf een reactie te hoeven geven op deze situatie. United Adoptees International (UAI) heeft destijds in een gesprek met vertegenwoordigers van het adoptiebureau Meiling, via wie Rahul was geadopteerd, en de curator van de adoptiefamilie, mevrouw Van Tuyll (voormalige voorzitter van de Europese Koepel van adoptiebureaus, Euradopt) getracht een oplossing te bewerkstelligen voor alle partijen zonder het op een juridisch geschil te laten aankomen. Maar uit dat gesprek werd duidelijk dat niemand van de betrokken partijen van plan was hieraan mee te werken. Met als argument, dat het niet het belang van Rahul zou dienen.

Dezer dagen wordt Rahul opnieuw ten tonele gevoerd. Maar steeds als potentieel slachtoffer door de Nederlandse belangenpartijen. Hij zou niet willen meewerken aan een DNA-test. Angst hebben om terug te moeten keren naar India enzovoorts. Ik betwijfel de objectiviteit van de partijen die namens hem zeggen te spreken. Echter, als de jongen nu zou worden verteld, dat er een moeder is die graag wil weten of hij werkelijk hun zoon is en dat er geen sprake zal zijn van een gedwongen hereniging en terugkeer naar India, dan hoeft hij geen angst te hebben uit het ’rijke’ Nederland te worden gehaald.

Het heeft er alle schijn van, dat er wordt gepoogd een beeld neer te zetten dat hij een weloverwogen keus heeft gemaakt en de consequenties kan overzien voor de lange termijn. Een zogenaamde vrije keus. Maar of daar echt sprake van is, is nog maar de vraag. Want we weten langzamerhand wel dat veel geadopteerden zich vaak gevangen voelen in een dubbele loyaliteit en op een latere leeftijd worstelen met de daaruit voortkomende dubbele moraal. Echter, niemand spreekt over deze consequentie en hoe daar later mee om te gaan. Laat staan waar een geadopteerde eventueel terechtkan als hij daarin vastloopt.

Intussen zijn we drie jaar verder en is het drama verworden tot een juridisch geschil. De moeder en vader van Rahul, mevrouw Nagarani en mijnheer Kathirvelu, maken helaas een zeer kleine kans om hun belang beantwoord te zien. Want hier staan geen gelijkwaardige krachten tegenover elkaar, maar de adoptie-industrie versus een arm echtpaar uit een niet-westers land dat we liever uitbuiten dan beschermen. Want als Rahul nu blond was geweest, de landen waren omgedraaid en Madeleine McCann had geheten, was het pleit snel beslecht. 

Er is echter nog een mogelijkheid voor een goede oplossing in deze kwestie. De curator wordt vervangen door iemand met een apolitieke adoptieachtergrond, de invloed van het adoptiebureau wordt uitgebannen en er komt een advies voor medewerking aan een DNA-test. Een volwassen geadopteerde uit India met pedagogische kwaliteiten gaat spreken met Rahul over zijn situatie en de mogelijke gevolgen.

Verder krijgen de vader en moeder van Rahul uitzicht op een ontmoeting met de jongen als blijkt dat de DNA-test positief uitwijst en de adoptieouders hun persoonlijk belang op de achtergrond stellen. Als deze lijn wordt gevolgd, is de kans aanwezig dat er een gezonder klimaat wordt gecreëerd voor alle direct betrokkenen. 

Maar de hoop op zo’n oplossing is gering. Immers het kind is geadopteerd onder de westerse definitie van ’in het belang van het kind’ en niet die van armere landen.

Hilbrand W.S. Westra, directeur stichting United Adoptees International − 10/06/10, 00:00 

Request Indian parents for DNA testing rejected

ADOPTED BOY DID NOT AGREE

Source: http://www.rechtspraak.nl

Zwolle-Lelystad, March 7, 2011 – The Family Court of Zwolle-Lelystad has ruled on March 4 in the case of the Indian couple. The Indian couple’s request for a DNA test to determine that a boy adopted by Dutch parents is their biological son, was dismissed by the Court.

Kidnapping

The Indian couple was robbed in 1999 of their son when he was two years old. He would be with the adoptive parents in the Netherlands. These adoptive parents would have adopted their son would in good faith and take care of the now 12-year-old boy since many years.




Request of Indian couple

Besides the request for DNA tests the couple also asked to identify their biological parenthood, information on the boy and contact. The court also rejected those requests.

Conclusion expert

The Court has at its meeting on June 23, 2010 appointed an expert because the boy did not agree with DNA. The expert concludes that the question of whether DNA testing should be done is primarily a question of timing. Timing in which the pace of the minor must be decisive.

Court decision and consideration

The Court held that in itself is possible that the Indian couple are the biological parents of the boy. Also, the starting point is that in principle it is in the interests of adopted children that they know who their biological parents are.

In assessing the requests, the Court considers the various interests of the involved, but the interests of the child prevails.

Given the development of the minor and the events so far the court considers it currently not in the interest of the minor, now that he is not willing to cooperate, to order him to cooperate in a DNA investigation.

The request for a DNA test to be carried out is therefore rejected. In view of this, the court cannot agree to the remaining requests. The question whether the Indian couple are the biological parents, cannot be answered by the Court before DNA testing has taken place.

LJ Nummer BP6936

Source: Court Zwolle-Lelystad

Date actuality: 7 maart 2011

Dutch Court Decided - Adoptees Interest leading ?

The Dutch Court of Zwolle-Lelystad ruled that the request of the (alleged) Indian Parents will be overruled due to the fact that 'Rahul' (the alleged son of these parents) said not want to cooperate.

The Dutch Court decided upon his decision, using the best interest of the child as the continues mantra. The court ruling nevertheless shows an inconsistency stating that Rahul is loyal to his adoptive parents but is considering his age (12) able to make a balanced decision.

This will conclude in the fact, that the Indian family, whose son was stolen has to wait at least until he is 18 before it will be certain this is their child or not. Besides the fact, that the UAI has the meaning that Rahul should have been protected against himself in this situation, different international examples show that evidently , Adoptees are always tangled in between emotions of several layers and interest (groups) of adoptive parents and their origin. The court should have  considered this also next to the rights of (first) parents and adoptees in general. Again it looks like, that the world of adopters created another possibility to block search of parents for children they lost and also does this ruling not support adoptees who are searching  for their parents abroad starting in the Netherlands. Again adoption jurisprudence will help receiving side more as the ones who lost their child.

And again, an adoptee does not comply to a social group then the adoptive world where he lives in and therefore does not have an inhibited self which might seem to be hurt. As we already stated earlier. It looks like, adoptees do have a body as transferable object but no heart and soul. At least not one, which is intrinsically bond with his family and culture of origin. Who told this boy that he would be send back to India ? And why ? The priority of the Indian family was to know if this boy was their child. Even a child – at least one who suddenly understand his adoption status, as the expert in this field reported to the court – would understand the longing for a mother and a father for her child.

And if not enough punished by this ruling, the Indian Parents have also to pay the Court Expenses of 5000 euro's.

This all might conclude an atmosphere of neo-colonialistic tendencies.

Recalling the pain of forced adoption

by Clare O'Dea, swissinfo.ch

---

They came for her one day in the café where she worked – two policemen and a woman from the authorities. “It’s a nice day,” they said, “we’re going for a drive”.

For the next 16 months Michèle Gillard would be in “administrative care”, her rights as a free citizen temporarily suspended.

Until 1981, young people who stepped out of line could be deprived of their freedom without trial or any means of appeal. A recommendation from the guardianship authorities was often enough to seal their fate.

On the grounds of “depraved lifestyle”, “licentiousness” or “alcoholism”, victims were often placed in prisons alongside genuine criminal offenders. Others ended up in residential institutions. The Swiss justice minister apologised last year to all those imprisoned under this legal provision.

National figures have not yet been compiled as the legal procedure was implemented independently by each canton but Bern, for example, recorded 2,700 cases in the four decades the law was in place.

Many cases involved young girls who got pregnant, were then shunned by their families and ended up being forced to give up their babies for adoption.

Confinement

So it was in the winter of 1970 for 21-year-old Gillard. She cried all the way on the drive from Delémont in French-speaking western Switzerland to the “social home” in Walzenhausen in the German-speaking east.

“It was terrifying, arriving in this building in a forest and seeing the girls’  faces, like a horror film. ‘How long are you in for?’, they asked me but I had no idea, all I could do was cry.”

The home in canton St Gallen was notorious among interned girls as a stepping stone to the country’s main women’s prison, Hindelbank in Bern, according to Gina Rubeli-Eigenmann of the victims support group Administrativ Versorgte 1942-1981.

“For  the slightest thing that happened in Walzenhausen, you would end up in Hindelbank and many mothers signed adoption papers under fear of being transferred there,” explained Rubeli-Eigenmann, who herself spent time at Hindelbank under the same “administrative care” legal provision.

For the remaining months of her pregnancy Gillard walked to work every day at a nearby factory in Wolfhalden where she embroidered handkerchiefs. She was not entitled to keep her earnings. In the evenings the girls watched correctional films or knitted.

Unhappy memories

It was not the first time that Gillard had lived in an institution. After her parents’ marriage broke up, she was sent to an orphanage in Epagny, Fribourg run by the Roman Catholic Sisters of Ingenbohl.

In December 2010, the Sisters appointed a committee of outside experts to investigate allegations of abuse and cruelty in the past in the homes and schools run by the order.

Gillard lived in the orphanage in Epagny from the age of six to 13, a time of brutality, hunger and terror, as she remembers it.

There followed an unhappy period when Gillard and her younger sister tried to live with their father and his new wife. Her sister managed to challenge her father’s status as guardian in court and went to live with another family.

At 19, Gillard found lodgings with an old woman in Delémont and started work in a café. She began to enjoy a life of relative freedom after the restrictions and privations of her childhood. It wasn’t to last.

" Phone calls forbidden, visits forbidden, I had no-one. "
Michèle Gillard

“Naive”

“I was having a good time, going out and meeting boyfriends. But I was ignorant, I was naive, I think I was stupid really. We had been told nothing. The only education I received was the ABC.”

On a night out with her brother, with whom she had been temporarily reunited, Gillard was not able to gain access to the house where she was staying, because she says, she had forgotten her key and the landlady was deaf.

So she and her brother decided to sleep outside nearby, only to be picked up by the police. In the conservative society of the time, far from being dismissed as a harmless teenage prank, this incident earned Gillard a charge of vagrancy and put her on the radar of the local authorities.

By the time she fell pregnant, wheels were already in motion to have her sent away to an institution.

Her family, such as it was, was not prepared or able to help. The father of the child, although he said he wanted to support her, was threatened with being cut off by his family and kept his distance.

And so it was that Gillard found herself in the summer of 1971 on the other side of the country in a maternity clinic cut off from anyone she knew.

“Phone calls forbidden, visits forbidden, I had no-one.”

" I was sent back to work and I only saw her for a half an hour per day "
Michèle Gillard

Kindness of strangers

Gillard breaks down as she remembers the kindness of one midwife who asked other nurses to sit with her during visiting hours and brought presents.

“I stayed a few days there and then they came to collect me. I thought everything was fine but afterwards they put my daughter in a different section, I was sent back to work and I only saw her for a half an hour per day.”

Five months later Gillard’s father and step-mother, with the full support of the authorities, wanted to take custody of the baby girl and Gillard was unable to stop them.

After being released from Walzenhausen, she was barred from their home but refused to sign the adoption papers for years until she eventually gave in when the child was aged seven.

Shame

Deprived of her first child, Gillard felt great shame and unhappiness in the years that followed.

She had another child several years later while living independently who was also taken for adoption, after the authorities threatened to withdraw her social security payments. Taken, not given, she says.

Gillard did manage to meet with her two biological daughters when they reached adulthood but she said the gulf was too great to build proper relationships with them.

Now aged 62, Gillard lives with her husband in modest circumstances and does not talk about her past with friends and acquaintances. Out of shame and fear, she explains. Shame for herself after a lifetime of being judged and mistreated, fear of not being believed; of being thought a liar.

Clare O'Dea, swissinfo.ch