Franco's Regime Stole children for Adoption

Aangifte van massale babyroof onder Franco

Driehonderd families in Spanje doen vandaag bij de procureur-generaal in Madrid gezamenlijk aangifte van babyroof onder dictator Franco.

Tussen de jaren dertig en jaren tachtig van de vorige eeuw zijn naar schatting tussen de dertigduizend en driehonderdduizend kinderen gestolen en illegaal geadopteerd. Het motief hiervoor veranderde in die jaren van ’het Spaanse ras zuiveren van een marxistisch gen’ tot handel waarmee goed geld verdiend werd. Moeders, vaak alleenstaand (of anderszins kwetsbaar) werd na hun bevalling in een ziekenhuis verteld dat hun kind was overleden. In werkelijkheid werden de kinderen verkocht. Voor zover bekend heeft geen van de geroofde kinderen ooit zijn biologische ouders teruggevonden.

De aanklacht van vandaag komt van de landelijke vereniging voor illegale adopties, Anadir. Voorzitter Antonio Barroso is zelf een gestolen kind. „Op school werd ik adoptiekind genoemd. Mijn klasgenootjes wisten kennelijk via hun ouders dat mijn moeder nooit zwanger was geweest”, vertelt hij. Drie jaar geleden, toen Barroso 39 was, werd het bevestigd door een DNA-test. In 1969 was hij verkocht voor 150.000 peseta’s, nu omgerekend 900 euro, destijds een veelvoud waard. Over zijn biologische moeder kan hij geen gegevens vinden. „Kennelijk hebben zowel het ziekenhuis als ambtenaren bij de gemeente destijds documenten vervalst”, zegt hij. „Dat moet op grote schaal gebeurd zijn.”

Barroso hoopt dat het Spaanse Openbare Ministerie de aanklacht in behandeling neemt. Een eerder verzoek tot onderzoek dat hij bij de rechtbank in de stad Zaragoza indiende werd afgewezen. Net als een aanklacht die vorig jaar ingediend werd door het Platform voor Gestolen kinderen bij het gerechtshof in Madrid. De hoofdaanklager gaf als reden dat hij zich niet bevoegd achtte. Alleen in vier steden in het zuiden worden aanklachten onderzocht, maar het lijkt er verder op dat de Spaanse justitie zich niet wil branden aan dit onderwerp. Over de burgeroorlog en de Francodictatuur wordt vooral door oudere generaties liever gezwegen.

Het gebrek aan documenten over de adopties maakt het onderzoek er niet makkelijker op. Er zijn alleen verklaringen van getuigen. Zo vertelt één van hen in de documentaire ’Los niños robados del franquismo’ (De geroofde kinderen uit het Franco-tijdperk) over een massale roof in de gevangenis in Saturrarán, Baskenland. Nonnen lieten gevangen vrouwen bijeenkomen op het binnenplein, zonder hun kinderen. Na een paar minuten mochten ze weer teruggaan maar hun kinderen, ongeveer honderd, waren verdwenen. Vorig jaar is deze gebeurtenis verfilmd in ’Estrellas que alcanzar’, rijzende sterren. In een boek van Benjamín Prado getuigt de geestelijke Gumersindo de Estrella over de gebeurtenis: „Ik hoorde hartverscheurende kreten en geschreeuw: ’Neem mijn kind niet van mij af’, ’Ik wil mijn kind niet achterlaten bij deze beulen. Dood ons dan maar samen”

Sinds vorig jaar duiken steeds vaker verhalen op van families van geroofde baby’s. Slachtofferverenigingen en journalisten zetten zich nu in om de waarheid over de gestolen baby’s boven tafel te krijgen

© Trouw 2011, op dit artikel rust copyright.

Rassenleer nazi’s diende als voorbeeld

Het idee om baby’s te roven en ze onder te brengen bij ’goede’ families komt van de psychiater en legerarts Antonio Vallejo Nágera. Volgens hem waren marxisten (communisten) geestesziek en moest het Spaanse ras hiervan genetisch worden gezuiverd. De rassenleer van de nazi’s diende als voorbeeld voor hem. Totale scheiding van moeders en kinderen was volgens hem de beste oplossing. Geïnspireerd door Nágera nam de Spaanse regering onder Franco in 1940 een wet aan die stelde dat „families met ideeën die niet als ideaal werden beschouwd geen contact mochten hebben met hun nakomelingen”. Vier jaar later waren al twaalfduizend kinderen weggehaald bij hun moeders die in gevangenissen zaten.

NOS - Podcast