Indian Adoptee from the Netherlands files petition in Indian Court
A 34-year-old Dutch national has approached the Bombay High Court for help in locating her roots in India, alleging that she was probably kidnapped as an infant and given up for international adoption.
Daksha Van Dijck, a clinical psychologist who worked as a scientist at Maastricht University, has filed a petition saying she suspected she was kidnapped in 1975 and given up for adoption by Shraddhanand Mahilashram in Matunga.
A division bench on Tuesday directed the state to file a reply in two weeks. Dijck was adopted by Johan Van Dijck in 1975 through Wereldkinderen, an adoption agency in Hague.
After her first visit to India in 2001, Dijck tried locating her biological parents through Wereldkinderen. She returned to India in 2007 with her husband and approached Shraddhanand Mahilashram. "The office bearers were totally uncooperative in furnishing any details about her [Dijck] adoption and her biological parent/parents," her petition alleges.
Dijck then approached Wereldkinderen, which allowed her to see her file. The file, however, did not have details about her biological parents or any declaration that she had been abandoned, the petition says.
Pradeep Havnur, Dijck's advocate, said Wereldkinderen had registered complaint with the Matunga police on February 2, 2009 because Shraddhanand Mahilashram was not cooperating.
Rakesh Kapoor, advocate for Shraddhanand Mahilashram, said, "Those days, there was no system to get authentic information of the parent who was relinquishing a child. We have no reason to hide anything from her but she is chasing something that does not exist."
Dijck's petition requests the court to direct the police or the Criminal Investigation Department or Central Bureau of Investigation to investigate Wereldkinderen's 2009 complaint.
http://www.hindustantimes.com/Dutch-moves-court-to-trace-
Kamis, 17 Juni 2010
Kamis, 10 Juni 2010
NETHERLANDS - INDIAN PARENTS TO COURT TO EXPLAIN THEIR WISHES
Als Rahul blond was geweest stonden zijn ’ouders’ sterker
Twee kinderen in Tamil Nadu die door de tsunami wees werden. © FOTO EPA
Westers idee van ’belang van het kind’ weegt zwaarder dan belang van Indiaas echtpaar dat op zoek is naar hun geroofde kind.
Ooit werd met stelligheid geloofd dat (interlandelijke) adoptie in het belang was van kinderen en dat dat belang voor altijd voorop zou staan en eeuwig geldend zou zijn. In de praktijk blijkt niets minder waar. Vele geadopteerden, eens geadopteerd met dit internationaal motto als uitgangspunt, fronsen hun wenkbrauwen als je hun uitlegt wat de gevolgen zijn voor henzelf en die van de beide ouderparen. Namelijk, de toe-eigening van de rechten op een kind door ontvangende landen, en het verlies ervan door de ouders in de landen van herkomst.
De mythe dat bij alle adopties werkelijk sprake zou zijn van kinderen zonder ouders en familie kan na vele internationale onderzoeken van de baan. Met andere woorden; dat er geen noodzaak zou zijn om de belangen van eventuele ouders in landen van herkomst te behartigen en de internationale kinderrechten hierin te volgen, blijkt een internationale misvatting. Maar iets wat is verworden tot een gewoonterecht, en daarmee een cultureel fenomeen, is lastig om te buigen.
Dit blijkt ook wederom in de praktijk. In 2007 werd bekend dat ’Rahul’, een geadopteerde jongen uit India, waarschijnlijk nog ouders had en dat hij nooit werkelijk vrijwillig is afgestaan door zijn vermeende ouders. Het verzoek destijds om één en ander op een goede wijze, zonder al te veel aandacht van de media, op te lossen, bleek op tegenwerking van de adoptieouders te stuiten.
Zij gebruikten ’Rahul’ als buffer om niet zelf een reactie te hoeven geven op deze situatie. United Adoptees International (UAI) heeft destijds in een gesprek met vertegenwoordigers van het adoptiebureau Meiling, via wie Rahul was geadopteerd, en de curator van de adoptiefamilie, mevrouw Van Tuyll (voormalige voorzitter van de Europese Koepel van adoptiebureaus, Euradopt) getracht een oplossing te bewerkstelligen voor alle partijen zonder het op een juridisch geschil te laten aankomen. Maar uit dat gesprek werd duidelijk dat niemand van de betrokken partijen van plan was hieraan mee te werken. Met als argument, dat het niet het belang van Rahul zou dienen.
Dezer dagen wordt Rahul opnieuw ten tonele gevoerd. Maar steeds als potentieel slachtoffer door de Nederlandse belangenpartijen. Hij zou niet willen meewerken aan een DNA-test. Angst hebben om terug te moeten keren naar India enzovoorts. Ik betwijfel de objectiviteit van de partijen die namens hem zeggen te spreken. Echter, als de jongen nu zou worden verteld, dat er een moeder is die graag wil weten of hij werkelijk hun zoon is en dat er geen sprake zal zijn van een gedwongen hereniging en terugkeer naar India, dan hoeft hij geen angst te hebben uit het ’rijke’ Nederland te worden gehaald.
Het heeft er alle schijn van, dat er wordt gepoogd een beeld neer te zetten dat hij een weloverwogen keus heeft gemaakt en de consequenties kan overzien voor de lange termijn. Een zogenaamde vrije keus. Maar of daar echt sprake van is, is nog maar de vraag. Want we weten langzamerhand wel dat veel geadopteerden zich vaak gevangen voelen in een dubbele loyaliteit en op een latere leeftijd worstelen met de daaruit voortkomende dubbele moraal. Echter, niemand spreekt over deze consequentie en hoe daar later mee om te gaan. Laat staan waar een geadopteerde eventueel terechtkan als hij daarin vastloopt.
Intussen zijn we drie jaar verder en is het drama verworden tot een juridisch geschil. De moeder en vader van Rahul, mevrouw Nagarani en mijnheer Kathirvelu, maken helaas een zeer kleine kans om hun belang beantwoord te zien. Want hier staan geen gelijkwaardige krachten tegenover elkaar, maar de adoptie-industrie versus een arm echtpaar uit een niet-westers land dat we liever uitbuiten dan beschermen. Want als Rahul nu blond was geweest, de landen waren omgedraaid en Madeleine McCann had geheten, was het pleit snel beslecht.
Er is echter nog een mogelijkheid voor een goede oplossing in deze kwestie. De curator wordt vervangen door iemand met een apolitieke adoptieachtergrond, de invloed van het adoptiebureau wordt uitgebannen en er komt een advies voor medewerking aan een DNA-test. Een volwassen geadopteerde uit India met pedagogische kwaliteiten gaat spreken met Rahul over zijn situatie en de mogelijke gevolgen.
Verder krijgen de vader en moeder van Rahul uitzicht op een ontmoeting met de jongen als blijkt dat de DNA-test positief uitwijst en de adoptieouders hun persoonlijk belang op de achtergrond stellen. Als deze lijn wordt gevolgd, is de kans aanwezig dat er een gezonder klimaat wordt gecreëerd voor alle direct betrokkenen.
Maar de hoop op zo’n oplossing is gering. Immers het kind is geadopteerd onder de westerse definitie van ’in het belang van het kind’ en niet die van armere landen.
© Trouw 2010, op dit artikel rust copyright.
Senin, 07 Juni 2010
Haags Adoptieverdrag
De leden van de internationale conventie in kader van interlandelijke adoptie, kortweg het Haags Adoptieverdrag genoemd, komen aankomend week bijeen om het verdrag en de huidige vraagstukken te bespreken. Het meervoudige verzoek om toegang van de UAI is tot op heden door het permanent bureau van de HCCH niet beantwoord. Hierbij nog even in het kort waar het Haags Adoptieverdrag voor staat.
Haags AdoptieverdragIn 1993 hebben 66 landen in Den Haag een verdrag gesloten over samenwerking op het gebied van interlandelijke adoptie. Tot de landen die aangesloten zijn behoren zowel 'zendende' als 'ontvangende' landen: dus zowel de landen van herkomst van de kinderen als de landen waar de aspirant-adoptieouders wonen. Al deze landen hebben - met het belang van het kind voorop - afspraken gemaakt over adoptie. Deze afspraken zijn erop gericht dat de adoptieprocedure zo zorgvuldig mogelijk plaatsvindt. Zorgvuldig wil zeggen dat de belangen en rechten van het kind centraal staan en dat bijvoorbeeld bemiddeling door twijfelachtige personen of organisaties, kinderhandel en winstbejag zijn uitgesloten.
De bij het Haags Adoptieverdrag aangesloten landen volgen allemaal dezelfde procedure bij adoptie en hebben afspraken gemaakt over wie wel en wie niet mag bemiddelen. Het verdrag sluit echter niet uit dat de aangesloten landen verschillende eisen en voorwaarden hanteren. Dat geldt bijvoorbeeld wat betreft de mogelijkheid van adoptie door één persoon. Het verdrag maakt deze vorm van adoptie mogelijk. Maar dat wil niet zeggen dat elk aangesloten land deze vorm van adoptie moet toestaan of goedkeuren. Een adoptie die uitgesproken is in een verdragsland wordt door alle landen die bij het verdrag zijn aangesloten automatisch en volledig erkend. Een dergelijke adoptie is in Nederland direct rechtsgeldig.
De Nederlandse versie van de volledige tekst van het Haags Adoptieverdrag staat op de website van Kind en Gezin.
De belangrijkste uitgangspunten van het Haags Adoptieverdrag zijn:
Het afstand doen van het kind ter adoptie door de afstandsmoeder in het land van herkomst, moet goed zijn geregeld. De toestemming van de moeder moet nà de geboorte en in alle vrijheid zijn gegeven, nadat zij is voorgelicht over de gevolgen van het doen van afstand.
De toestemming voor adoptie mag niet zijn gegeven tegen betaling of in ruil voor enige andere tegenprestatie;- een kind kan pas voor interlandelijke adoptie in aanmerking komen wanneer is gebleken dat opneming (ter adoptie) van het kind bij familie of in een pleeg- of adoptiegezin in het land van herkomst niet mogelijk is. Men spreekt in dit verband wel van het subsidiariteitsbeginsel; - er moet een ouder bij een kind worden gezocht en niet een kind bij een ouder.
Op basis van gegevens omtrent het kind en de aspirant-adoptieouders wordt bezien of met de plaatsing bij deze aspirant-adoptieouders, het hoogste belang van het kind is gediend; - voorafgaande aan de matching van adoptiekind en aspirant-adoptieouders mag er geen contact zijn tussen de aspirant-adoptieouders en degene die de zorg heeft over het adoptiekind, tenzij de adoptie plaatsvindt binnen één familie;- door de autoriteiten van het land van herkomst en het land van opvang, kan het kind aan de aspirant-adoptieouders worden voorgesteld (op basis van gegevens, zonder het kind te zien) en kunnen deze beslissen of zij akkoord gaan; - aan bemiddeling mogen geen onevenredig hoge kosten zijn verbonden.
De centrale autoriteiten moeten alle passende maatregelen nemen om het ten onrechte genieten van financieel en ander voordeel in verband met adoptie te voorkomen. Aangesloten landen
De volgende landen hebben het Haags Adoptieverdrag getekend:
Guatemala, Ierland, Portugal, Rusland, de Verenigde Staten van Amerika en Zuid-Afrika.
De volgende landen hebben het Haags Adoptieverdrag getekend en geratificeerd:
Albanië, Australië, België, Bolivia, Brazilië, Bulgarije, Burkina Faso, Canada, Chili, China, Colombia, Costa Rica, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Ecuador, El Salvador, Filippijnen, Finland, Frankrijk, Groot-Brittannië, Hongarije, India, Israël, Italië, Letland, Luxemburg, Madagascar, Mexico, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Panama, Peru, Polen, Roemenië, Spanje, Slovenië, Slowakije, Sri Lanka, Thailand, Tsjechië, Turkije, Uruguay, Venezuela, Wit Rusland, Zweden en Zwitserland, Verenigde Staten.
De meeste actuele informatie over aangesloten landen staat op de website van de Haagse Conventie.
Nederland - 5 juni 2010 -Iris Pronk-Ouders eisen via DNA-test kind ’terug’
Indiase ouders eisen voor de rechter een DNA-test, om vast te stellen of hun geroofde zoon door Nederlandse ouders is geadopteerd. Zo ja, dan willen ze persoonlijk contact met hem. Het is voor het eerst dat biologische ouders uit een herkomstland in Nederland hun gelijk komen halen.
De rechtszaak dient op 15 juni in Lelystad en is aangespannen door mevrouw K. Nagarani en haar man E. Kathirvelu uit een sloppenwijk van de Indiase stad Chennai. Hun jongste kind ’Rahul’ werd ontvoerd in 1999 en is in 2002 – via een malafide weeshuis – vermoedelijk door een Nederlands echtpaar geadopteerd. Hij is nu twaalf jaar. De zaak kreeg in 2007 aandacht door tv-rubriek ’Netwerk’.
De Nederlandse ouders, die hun zoon geheel volgens de regels adopteerden, weigeren tot nog toe hun medewerking. Tijdens een kort geding op 29 april voerde de curator van Rahul aan dat hij zelf geen test wil doen. Hij is bang dat zijn biologische ouders hem zullen opeisen.
De rechter besloot dat in een kort geding niet kan worden uitgemaakt of de DNA-test in het belang is van het kind. Dat moet in de rechtszaak op 15 juni blijken. Die zaak draait niet om een herziening van de adoptieprocedure, benadrukt Esther Schoneveld, de advocaat van de Indiase ouders. Zij willen naast een DNA-test en een omgangsregeling ook op de hoogte worden gehouden over het leven van Rahul. „Het is een dramatische zaak; er zijn alleen maar verliezers”, aldus Schoneveld.
Het Indiase echtpaar zal de rechtzitting bijwonen. „Als het tenminste lukt om hun paspoorten en visa op tijd te regelen”, zegt Roelie Post begin_of_the_skype_highlighting end_of_the_skype_highlighting van Against Child Trafficking, die de belangen van de Indiërs behartigt. Zij ziet deze zaak als een internationale ’testcase’ voor biologische ouders van geroofde en vervolgens geadopteerde kinderen.
Adoptiespecialist William Duncan, die toezicht houdt op het Haags Adoptieverdrag, kent slechts enkele vergelijkbare zaken in het buitenland. Volgens oud-hoogleraar adoptie René Hoksbergen komt het wel vaak voor dat volwassen geadopteerden aan hun biologische ouders vragen om een DNA-test te doen. „Maar het omgekeerde is uniek.”
© Trouw 2010, op dit artikel rust copyright.